Lieve Sem,

Dit is jouw geboorteverhaal.

Ik werd op zondag 25 oktober 2015 rond 4u30 wakker (hoe toevallig, het uur waarop ik geheel de zwangerschap wakker werd en nooit in slaap kon vallen) en voelde wat in mijn buik. Ik dacht dat het wel eens voorweeën konden zijn zoals ik ze een paar dagen eerder ook al had gevoeld. Om 5u55 besloot ik toch om Jan wakker te maken en de weeën te timen want misschien was het deze keer het echte werk. De weeën kwamen al vrij snel om de 4 à 5 minuten en duurde net geen minuut. We besloten op te staan en terwijl ik me nog even ging opfrissen in de badkamer, ging Jan naar de bakker. We hadden nog een kleine discussie over hoeveel sandwiches en pistolets er gehaald moesten worden. Ik vond dat er zeker genoeg moest zijn (voor het geval ik echt in arbeid ging) voor iedereen en Jan vond het aantal overdreven. In de badkamer moest ik tijdens de weeën heen en weer lopen om ze op te vangen, heel erg pijnlijk kon je het nog niet noemen maar het was wel duidelijk dat het voor echt was deze keer. Mama bevestigde dat het begonnen was met de woorden: “trek uw feestkleren maar terug aan" - we waren de avond ervoor nog naar het trouwfeest geweest van twee goede vrienden en hadden toen nog gelachen dat we je er zouden uitdansen die nacht. Het bleek te kloppen!



Omdat we wisten dat het nu voor echt was en nog altijd niet definitief besloten hadden of we poliklinish of thuis zouden bevallen moest je ziekenhuiskoffer nog verder gemaakt worden. We begonnen eraan en besloten op dat moment te sms’en naar onze vroedvrouw Katrien. Ik vroeg Katrien (één van de vier fantastische vroedvrouwen van het GIC) wie er van dienst was dat weekend en bevestigde ook nog even dat we echt niet wisten wat te doen: thuis bevallen of toch in het ziekenhuis. Katrien laat weten dat zowel zij als Marijke van dienst waren en we maar een seintje moesten geven wanneer ze langs moest komen… Ik liet weten dat het wel 'echt' bezig was maar we het nog wel een tijdje zonder haar zouden aankunnen.

Jan is ondertussen terug van de bakker en ik ben boven en vang mijn weeën op door heen en weer te lopen in de gang (in beweging blijven is belangrijk - zo las ik wel vaker in enkele zwangerschapsboeken over bevallen). Na een uurtje worden de weeën sterker maar nog draaglijk en besluit ik eventjes in bad te gaan zitten, Jan belt Katrien en vraagt haar toch maar langs te komen.



Om 10u is Katrien hier en vang ik de weeën op op de rand van het bed. De weeën zijn nog steeds draaglijk maar ik puf ze wel al weg ondertussen. Tijdens het opvangen legt Katrien de vroedvrouw af en toe haar handen op mijn voeten - dat vond ik zo geweldig op dat moment. Zo een kleine aanraking die zoveel verschil maakt. Ik moet meteen denken aan de lessen zwangerschapsyoga waarin vaak werd verteld dat alle kracht en pijn via de voeten naar de aarde kan verdwijnen en het contact hiertussen heel belangrijk was - ja hoor Nele, je had gelijk. Ik kan alleen maar bevestigen dat het heerlijk is om die aanraking op mijn voeten te hebben.

We vertellen onze vroedvrouw Katrien ondertussen dat we niet weten wat te doen: naar het ziekenhuis vertrekken of thuis blijven. Ze vraagt waarom we bang zijn om thuis te bevallen en wij antwoorden dat we bang zijn dat er toch iets zou mislopen. Ze besluit dat we nog even tijd hebben om te beslissen en indien we naar het ziekenhuis willen we Marijke een seintje moeten geven. Zo nemen we afscheid want op dat moment moet Katrien naar een nazorg en de weeën zijn op dat moment nog niet sterk genoeg. Jan laat Katrien uit en ze vraagt waarom ik nog altijd twijfel over thuis bevallen. Jan antwoord dat ik bang heb dat er iets zou mislopen en dat ik op het internet nog negatieve thuisbevallingsverhalen heb gelezen. Katrien antwoord dat de negatieve verhalen altijd harder opvallen omdat de positieve verhalen niet altijd op het Internet komen (al moet ik dat tegenspreken met deze verhalen: zsazsa - tiene - bedankt ook dames voor de lastminute overtuigende woorden!).

Jan gaat terug naar boven om mee mijn wee op te vangen en de zitbal er bij te nemen. Op dat moment worden de weeën ook echt pijnlijk en heb ik moeite om ze op te vangen. Jan mag nu geen seconde meer van mijn zijde wijken en moet bij elke wee op mijn stuit duwen terwijl ik op de knie van Jan hang en me met mijn bovenlichaam op een stapel kussens gooi/hang. Ik beeld me bij elke pijnlijke wee in dat ik op een rollercoaster zit en bedenk me dat elke rollercoaster ook echt altijd naar beneden gaat. Dat is het heerlijke (wat een woord!) van weeën; ze gaan ook telkens over of worden op zijn minst terug minder. Aan dat idee kan ik mij vastgrijpen om vol te houden en ik denk aan de yoga oefeningen waarbij we ons de weeën als golven inbeelden (al zijn het bij mij rollercoaster ritjes!) Telkens de wee wegtrekt ga ik op de zitbal zitten. Bij elke wee doen we hetzelfde ritueel: duwen op mama's stuit, hangen op je papa's knie en in de kussens (en af en toe brullen ook ;-)). Tijdens deze zware weeën zie ik Jan zijn Twitter checken en een banaan eten terwijl hij vraagt of ik ook een hapje wil, ik kijk hem met een dodelijke blik aan en denk - hoe kan je nu in godsnaam Twitter zitten lezen & bananen eten? Je zoon komt er wel aan & ik heb nu ECHT geen zin om te eten?! Gelukkig was dat de enige dodelijke blik die namiddag ;-) Het is al snel duidelijk dat ik met deze pijnlijke weeën echt niet meer in de auto stap & aangezien het zondag is (geen dokters in het ziekenhuis bij speciale gevallen) besluit ik: we bevallen thuis!





Om 11u50 zijn de weeën echt zeer pijnlijk en ik vraagt aan Jan om Katrien opnieuw te bellen want we beseffen dat we nooit in het ziekenhuis gaan geraken en ik wil nu stiekem weten hoeveel cm ver ik ben. Het idee dat vroedvrouw Katrien onderweg is geeft me terug goede moed om de weeën aan te kunnen. Katrien komt iets later aan en ik twijfel continue of ik Katrien moet vragen hoeveel cm ver ik al ben maar besluit het niet te doen uit angst om ontmoedigd te zijn. Om toch een beetje zekerheid te vinden vraag ik wel “dit is toch al 5cm he?! We zitten toch al in de helft? ”. Katrien antwoord al zittend in de deuropening van de slaapkamer “ja, dit is toch al het zwaardere werk”. Na een tijdje moet Katrien opnieuw weg voor nazorg want het was voor haar al een druk weekend met veel bevallingen. Ze laat Jan weten dat ze max. 2u weg zal zijn en we ze moeten bellen als ze eerder moet komen. Ik kan alleen maar denken “oh jee, dit gaat dus nog lang duren… anders zou ze nooit weg gaan”. Ik probeer de moed niet te verliezen...

We vangen nog onderhalf uur lang de zwaarste weeën op en dan ineens voel ik iets uit mij komen, geen idee of het bloed of vruchtwater is. Ik vraag Jan om het op te vangen met een glas maar dat blijkt uiteindelijk niet nodig want ineens breekt mijn water volledig in het midden van de slaapkamer. Net op dat moment gaat ook de bel, Katrien is terug. Jan weet het eventjes niet meer: vruchtwater opkuisen, mij ondersteunen of de vroedvrouw binnenlaten. Jan laat eerst Katrien binnen maar terwijl Jan de deur opendoet schreeuw ik “JAAAAAAN?!”. Jan spurt naar boven en ziet dat ik enorm afzie bij de volgende wee & dat ik ook nog steeds vruchtwater verlies. Ik vraag hem om de wee mee op te vangen zoals we al die uren ervoor gedaan hebben (hangend op zijn knie, duwend op mijn stuit, hangend in de kussens voor me). Ik zie een halve seconde twijfel in zijn ogen maar dan plaatst Jan toch zijn knie en kan ik al schreeuwend de wee opvangen waarna al mijn vruchtwater over je papa's knie stroomt. Katrien begint in allerijl alles uit te pakken en de vloer te beschermen. Ik zak op mijn knieën vlak voor het bed en zeg tegen Katrien “ik denk dat ik beginnende persweeën heb”. Katrien antwoordt een beetje lachend “ik denk het ook ja”. Nu mijn vruchtwater gebroken is verlies ik ook bloed maar dat kan me niet veel meer schelen, ik zag namelijk meteen dat het vruchtwater helder was - een eerste goed teken. Na 2 of 3 persweeen die ik opvang op mijn knieën naast het bed, weet ik vrij snel dat ik nooit de pijn aankan op deze manier. Het voelt helemaal niet oké zo in de slaapkamer. Terwijl Katrien zich voorbereid op de bevalling vraag ik haar om het bad te laten vollopen.




We verplaatsen ons van de slaapkamer - waar we al heel de dag zitten - naar de badkamer. Heerlijk dat bad, het voelt 'beschermend' & mijn angst om te scheuren (want zo voelt het echt, een watermeloen die je door een een sleutelgat moet duwen!) is toch net iets minder erg in dat beschermende warme water. Katrien geeft me nog een handdoek en washandje zodat ik bij elke perswee wat tegendruk kan geven.

Ik probeer de persweeën op te vangen in bad in verschillende posities maar vind de pijn echt verschrikkelijk. Ik heb het gevoel dat er geen einde aan zal komen en vraag af en toe hoe lang het nog zal duren. De druk is zo groot! Jan, die naast het bad zit, moet zijn hand nog steeds op mijn onderrug houden en drukt stevig naar beneden op mijn stuit als er een wee komt. Katrien vraagt waar ik pijn voel en ik weet het niet zo goed meer, het is zo pijnlijk allemaal dat ik geen idee meer heb waar de pijn zich precies voordoet. Marijke, de andere vroedvrouw van wacht, is ondertussen ook toegekomen en ik denk “yes! het is bijna gedaan want er zijn altijd 2 vroedvrouwen bij het einde van een bevalling. Dit is hier echt een goed teken” - weer wat extra moed!



Elke perswee die laatste 2 uren zijn een afwisseling tussen angst van de pijn en scheuren en moed om te bevalling af te maken. De vroedvrouwen willen dat ik uit bad kom om te gaan plassen. Ik zit ondertussen al bijna 2u in het bad maar ik luister niet… ik heb geen idee hoe ik ooit nog uit dat bad moet geraken van de pijn & dus blijf ik koppig zitten en negeer elke vraag. Op aanraden van de vroedvrouwen besluit ik wel om op mijn knieen te gaan zitten in het water en voel dan na enkele persweeen je hoofdje.

“Ik denk dat ik zijn hoofdje gevoeld heb”.



Iedereen voelt opluchting want het kan nu elk moment voorbij zijn & ik denk aan de wijze woorden van onze haptonoom Jo: "hurken of persen op je knieën geeft soms 1,5cm verschil!". Hij had gelijk, dit is de magische positie, ik voel het. Katrien heeft ondertussen de taak van Jan overgenomen om op mijn rug/stuit te duwen en ik knijpt bij elke perswee in haar hand. Bij de volgende perswee voel ik de bekende ‘ring of fire’ en ik besef dat het bijna voorbij is. Bij de volgende perswee heb ik al mijn moed bij elkaar gesprokkeld en duw ik zo hard ik kan en laat gans m’n lichaam naar achter vallen om meer kracht te zetten; De vroedvrouwen vangen me op en ik voel opeens het hoofdje geboren worden. Ik heb nog nooit in mijn leven zo hard geschreeuwd (de dagen na de bevalling had ik meer last van keelpijn dan van de bevalling zelf, ge kunt al raden...) Bij de volgende perswee komt ook je lichaam te voorschijn en haal ik je uit het water & leg je op mijn buik. Jan en ik kijken naar elkaar en hebben tranen in de ogen. Ik ben zo trots op mezelf, zo trots op je papa. We hebben het zo goed gedaan!



Je voelt heel glibberig aan en weent nog niet onmiddellijk. Je hebt last van slijmpjes en ziet blauw. Ik vraag of alles oké is en de vroedvrouwen zeggen dat je wat moeite hebt om op adem te komen. Ik voel - en de vroedvrouwen bevestigen - dat je maar een korte navelstreng hebt & kan je niet heel hoog naar me toe brengen.



Katrien probeert je te doen ademen door je met een handdoek wat af te deppen. Door de overrompelende gevoelens vergeten we de klok en je tijdstip van geboorte volledig uit het oog. We doen dan maar een gokje samen met de vroedvrouwen en daarna verplaatsen we ons naar de slaapkamer waar je placenta nog geboren zal worden en je voor het eerst bij mama aan de borst gedronken hebt. Deze nageboorte en momenten zijn voor mij een beetje wazig. Ik ben vol van liefdje voor je, voel gelukkig weinig pijn maar ben wel moe. Ik schrik hoe 'goed' ik mij wel voel en hoe weinig 'vuil' die nageboorte is. Ik voel het uitdrijven van de placenta amper wanneer Katrien vraagt om op mijn hand te blazen. Opluchting wanneer die eruit is (daar had ik toch wat bang voor). Katrien en Marijke kijken je helemaal na & je bent perfect in orde! Oef!



In bed bellen we je (over)grootouders, tante's en nonkels en vertellen hen het mooie nieuws. Zo fijn om te horen al die enthousiaste reacties (zeker als we vertellen dat je thuis geboren bent). Je opi Leo & overgrootouders staan iets later al in de slaapkamer om je te bewonderen. Meter en tante Tessa en Egbert komen iets later aan (die wou het voor geen geld van de wereld missen en liet alles vallen om meteen van haar werk naar je toe te komen). De schoonfamilie komt de dag erna want het is ondertussen al laat als ik helemaal terug op mijn plooien ben en een douche heb kunnen nemen. Jan brengt mij sandwiches met kaas & confituur (heerlijk!) & ik kan het toch niet laten om te zeggen: "zie je wel dat je er genoeg moest meenemen" - alle sandwiches op, de vroedvrouwen naar huis en wij heerlijk met drie in bed… klaar voor onze eerste nacht samen!



Welkom thuis lieve Sem, we zijn zo benieuwd naar ons leven samen



je mama!

PS. bedankt aan Jan om Marijke te vragen foto's te nemen tijdens de laatste momenten van de arbeid. Ondanks mijn woorden "oh dat is echt echt niet nodig hoor, laat die camera maar liggen, dat is nu niet belangrijk" ben ik nu zoooo ontzettend blij (onscherp of niet) met elk beeld dat ik van dit avontuur heb! Alle beelden werden genomen met D800 + 35mm