Liefste Sem,

Je bent 1 maand oud. Deze eerste maand met jou samen was één van de moeilijkste en emotioneelste uit ons leven. Wat had ik het moederschap onderschat. Je hoort het wel vaker: "geniet maar nu het nog kan". Ik vond het dikke bullshit. Zo een klein wezentje zien geboren worden & grootbrengen is toch het mooiste wat er is? Boy, was I wrong.




Begrijp me niet verkeerd, mama ziet je doodgraag maar wat is het dodelijk vermoeiend, emotioneel, pijnlijk en nieuw.

De eerste twee weken stonden in het teken van een overwinningsgevoel. Ik was bevallen - op eigen kracht - van een klein lief wezentje. Geen epidurale, geen medicatie, zelfs geen centimeters checken. Enkel de natuur (en twee geweldige vroedvrouwen en de beste papa ooit uiteraard). Ik voelde me fantastisch na die thuisbevalling. Geen scheur, geen echte verwikkelingen… Ik kon vanaf dag 1 genieten. Ik schrok ervan hoe snel ik herstelde en hoe weinig kwaaltjes ik had. Wakker worden met de geur van je fantastische lijfje tegen mij. Fantastisch. Zelfs babyblues had ik eigenlijk niet. Alles was mooi en overweldigend (ook wel emotioneel) maar zeker niet triest. Enkel de borstvoeding vond ik zwaar.



Maar na de euforie en trotsheid, kwam dan toch het diepere gat en de zwarte (alé toch zeker geen roze) wolken. Ik vond de borstvoeding in begin zeer pijnlijk, zwaar zowel emotioneel als fysiek. Het gevoel dat ik er ALTIJD moest zijn als jij honger had, troost zocht. Ik vond dat moeilijk (of alé vind, nu nog steeds). Ik kon dat mentaal echt moeilijk dragen en huilde telkens ik je moest voeden. Ik zag het niet meer zitten. Die borstvoeding die zo mooi (toch intensief) werd voorgesteld op de cursus en in alle boeken die ik had gelezen, werd echt een drama voor mij mentaal. Wat hebben ze mij voorgelogen dacht ik. Dit is helemaal niet genieten. Bij elke kik dat je gaf dacht ik dat je weer honger had en ik weer voor je moest klaarstaan. Ik kon het mentaal niet meer dragen & na twee weken besloot ik (samen met een verstopte melkklier) dat het tijd was voor een kolf.



Vanaf dat moment geef ik je 2, soms 3 flesjes gekolfde melk per dag. Wat een verademing. Niet meer moeten maar mogen. Terug een klein beetje genot af en toe. Ik had het gevoel dat ik een belangrijke stap gezet had naar eigen geluk maar voelde me tegelijk wel wat schuldig dat ik het niet kon, dat live BV. Ik stopte het schuldgevoel weg met complimenten aan mezelf "ik deed het toch maar, borstvoeding!" - ik zag andere mama's opgeven na 2, 3 weken en begreep hen. Ik mocht best trots zijn dat ik uit bestwil voor mijn zoontje toch aan het doorzetten was (al was het dan met af en toe een flesje ertussendoor). Ik was/ben echt overtuigd van de voordelen van borstvoeding (daarover binnenkort meer in een andere blogpost) & er was geen optie tot opgeven, dit was het best voor je & dat was dan ook wat ik je zou geven.

Toen kwam er op week drie echter het volgende overweldigende… Ik zag je met je hoofdje slaan, je tong uitsteken, melk teruggeven en krijsen (van dat gekrijs dat door merg & been gaat en waar men ook wel eens de woorden 'een varken dat ze aan het slachten zijn' voor gebruiken) - ik wist het niet meer. Zou het dit nu zijn? Vanaf nu enkel nog van de ene miserie in de andere? Ik begon het mamaschap heel zwart te zien. Hier had ik niet aan gedacht… Dit was niet wat ik wou voor de rest van mijn leven (want zo leek het… dit zou echt NOOIT meer overgaan, jij zou voor eeuwig klein blijven en je zou ook voor de rest van je leven schreeuwen als een varken dat dood ging) - het leken vicieuze cirkels. Je wou eten om de pijn te stillen maar na elke borstvoedingssessie (die nu iets beter begonnen lukken maar toch nog steeds dodelijk vermoeiend waren) begon dan weer het geween. Reflux noemt het beest. Ik noem het de hel.



Op een avond (net ook weekend natuurlijk) sta ik (nog steeds in pyjama) in de keuken en laat mijn tranen lopen (ze barsten uit mijn hoofd is het juiste woord) en breng het nog net op om te zeggen 'ik kan echt niet meer, wat moet ik doen, ik kan niet meer'. Jan en ik besluiten om naar spoed te rijden (als ik één tip mag geven aan kersverse mama's en papa's die deze blogpost lezen op een nacht in de hel - maak dezelfde fout niet, begeef u naar een huisartenswachtpost. Nogmaals; huisartsenwachtpost… niet spoed ;-)). Sem (en wij dus ook) zijn op dat moment al bijna 2 dagen wakker (met minuten-slaapjes tussendoor) & rijden naar Spoed. Ik lijkbleek, met een huilgezicht, Sem diep in slaap door de wonderlijke combo van twee dagen geen slapen, een maxi-cosie en met de auto rijden. Op Spoed aangekomen durf ik niet meer binnengaan. Wat gaan die dokters wel niet denken, ze gaan mij zien binnenkomen en vast denken dat ik moet opgenomen worden, niet Sem. Gaan ze denken dat ik het niet aankan en word ik zo een mama waarover mijn zus altijd verteld (ze werkt op pediatrie en ziet en verteld veel)? Ochja, dat klopt (ik kan het niet meer aan) dus laat ons maar binnen gaan, terug naar huis is geen optie… Ik moet die reflux (of mijn varken) de kop indrukken.



Aangekomen in de ziekenhuiskamer van Spoed komt er een oudere dokter (met vieze brilglazen, dat herinner ik mij nog door mijn rood doorlopen ogen) binnen die mij raar aankijkt als ik Sem borstvoeding aan het geven ben en vraagt wat in godsnaam het probleem kan zijn. Mijn kind zwijgt en bovendien hangt hij aan de borst, alles prima toch? Ik brabbel dat hij naar alle waarschijnlijkheid reflux heeft en we geen uitweg meer zien. Dit kind heeft medicatie nodig… 'we weten dat spoed niet hiervoor dient maar we zien echt geen uitweg meer meneer'. De spoedarts laat ons achter en zegt dat ons kind er prima uitziet, hij gaat eerst eten want onze zoon is dat ook aan het doen- zegt hij nog op arrogante toon (alsof ik een misdaad bega door mijn kind te voeden). Ik zeg hem dat dat prima is, dat we alle tijd hebben (vanbinnen wil ik hem mee de hel insleuren). De rest van ons bezoek aan spoed bespaar ik u. Het komt er op neer dat we na aandringen toch een pediater zien (al iets vriendelijker dan de spoedarts) en die bevestigd dat het wel eens reflux kan zijn. We krijgen Zantac mee & moeten enkele dagen erna terugkomen voor controle. Medicatie… iets wat ik no way aan mijn kleine baby zou geven (dacht ik op voorhand). Nog nooit heb ik zo snel een spuitje medicatie gegeven. Hup, weg met die reflex hel dacht ik enkel nog.



De medicatie begint pas na enkele dagen wat te werken. Fjieuw. Weer een opstakel overwonnen. De controle bij de pediater echter is weer geen opsteker voor me. Ze vragen zich luidop af of mijn kind niet weent uit honger (ze moesten me bezig zien, hele dag voor de tv, al voedend) & of ik niet beter overstap op kunstvoeding. Ik voel me verslagen, antwoord niet eens meer en ga tranen verbijtend naar huis met je. Ik heb echt geen weken afgezien bij elke voeding om nu te stoppen met borstvoeding. Welke kinderarts gaat nu ook flesjesvoeding verdedigen als er zoiets perfect als moedermelk bestaat, denk ik nog. Ik laat hun advies achter me, ga naar huis en doe mijn beklag bij kraamzorg die mij bevestigen dat ik beter een arts zoek die goed bij mij past en ik die lompaard best mag negeren. Mijn kind komt aan, heeft genoeg plas en kaka pampers en is behalve dan bij de refluxklachten een gelukkige kind. Ik herpak me. Voor ik het weet echter, zit je met buikkrampen Sem. Ok, daar gaan we weer! Toch heb ik 100x liever de buikkrampen dan die vuile reflex die je slokdarm verbrand. We masseren je buikje en fietsen met je beentjes in de hoop dat het helpt & bezoeken de osteopaat in de hoop op beterschap (alweer… hopen, herpakken).

De afgelopen maand heb ik enkel gehoopt dat de tijd voorbij vloog, dat elke stap die we gezet hebben, een stap was naar een leven dat terug 'normaal' zou worden. De kwaaltjes, je zien afzien waren bijzonder zwaar voor me en dan heb ik het nog niet eens over de aanpassingen die ik persoonlijk moest doen. Nooit gedacht dat ik het zo moeilijk zou hebben met 'niet werken' en 'thuis zitten'. Al mijn dagen zien er hetzelfde uit: voeden, je te slapen krijgen (hopelijk geen reflux-hel of krampjes is het enige wat ik kan denken), voeden, hopen ergens die dag eten klaar te krijgen voor als je papa thuis komt, voeden, slapen. Zowat 100x achter elkaar. Ik voel me in een dictatuur - niet echt de roze mama-wolk dus.



Ik vraag me na een maand van mama-schap echt af waarom niemand die eerlijk tegen we verteld heeft toen ik zwanger was (of liever nog, daarvoor ;-)) maar besef dat het geen nut zou gehad hebben. We hadden je toch gewild. Die heerlijke curieusiteit naar je. Die eerste keer dat ik je vastnam & mocht bewonderen hoe een combinatie van papa en mij eruit zag. Die eerste ochtend dat ik je 'echt' rook en we met onze blote lijfjes tegen elkaar lagen. Die momenten draag ik mee lieve Sem. Maand twee gaat vast wel beter, maand drie nog nog beter en voor je het weet ben ik al deze eerste weken ellende vergeten. Toch schrijf ik ze in alle eerlijkheid neer, omdat ik weet dat wij niet de enige zijn die deze hel gezien hebben, omdat ik weet dat er nog mama's en papa's gaan kiezen voor deze hel (ze weten het alleen nog niet) en gewoon omdat ik eerlijk wil zijn, tov jouw, mezelf en de hele wereld. Mama zijn is (nog) niet wat ik ervan dacht dat het zou zijn. Toch zijn we hier al… 1 maand ver.



Happy first month my boy.
Hopelijk vond jij het minder een hel dan wij ;-)
We doen ons best (echt waar)

Nu stop ik met schrijven, je begint wakker te worden naast me (wat heb je lang geslapen, lang genoeg om eindelijk deze maand-post te schrijven) en lang genoeg om protjes te laten (ik hoor het) - kijk. mama kan er nu al om lachen.

Liefs,
je mama!

Alle beelden werden genomen met D800 + 35mm

Lieve Sem,

Dit is jouw geboorteverhaal.

Ik werd op zondag 25 oktober 2015 rond 4u30 wakker (hoe toevallig, het uur waarop ik geheel de zwangerschap wakker werd en nooit in slaap kon vallen) en voelde wat in mijn buik. Ik dacht dat het wel eens voorweeën konden zijn zoals ik ze een paar dagen eerder ook al had gevoeld. Om 5u55 besloot ik toch om Jan wakker te maken en de weeën te timen want misschien was het deze keer het echte werk. De weeën kwamen al vrij snel om de 4 à 5 minuten en duurde net geen minuut. We besloten op te staan en terwijl ik me nog even ging opfrissen in de badkamer, ging Jan naar de bakker. We hadden nog een kleine discussie over hoeveel sandwiches en pistolets er gehaald moesten worden. Ik vond dat er zeker genoeg moest zijn (voor het geval ik echt in arbeid ging) voor iedereen en Jan vond het aantal overdreven. In de badkamer moest ik tijdens de weeën heen en weer lopen om ze op te vangen, heel erg pijnlijk kon je het nog niet noemen maar het was wel duidelijk dat het voor echt was deze keer. Mama bevestigde dat het begonnen was met de woorden: “trek uw feestkleren maar terug aan" - we waren de avond ervoor nog naar het trouwfeest geweest van twee goede vrienden en hadden toen nog gelachen dat we je er zouden uitdansen die nacht. Het bleek te kloppen!



Omdat we wisten dat het nu voor echt was en nog altijd niet definitief besloten hadden of we poliklinish of thuis zouden bevallen moest je ziekenhuiskoffer nog verder gemaakt worden. We begonnen eraan en besloten op dat moment te sms’en naar onze vroedvrouw Katrien. Ik vroeg Katrien (één van de vier fantastische vroedvrouwen van het GIC) wie er van dienst was dat weekend en bevestigde ook nog even dat we echt niet wisten wat te doen: thuis bevallen of toch in het ziekenhuis. Katrien laat weten dat zowel zij als Marijke van dienst waren en we maar een seintje moesten geven wanneer ze langs moest komen… Ik liet weten dat het wel 'echt' bezig was maar we het nog wel een tijdje zonder haar zouden aankunnen.

Jan is ondertussen terug van de bakker en ik ben boven en vang mijn weeën op door heen en weer te lopen in de gang (in beweging blijven is belangrijk - zo las ik wel vaker in enkele zwangerschapsboeken over bevallen). Na een uurtje worden de weeën sterker maar nog draaglijk en besluit ik eventjes in bad te gaan zitten, Jan belt Katrien en vraagt haar toch maar langs te komen.



Om 10u is Katrien hier en vang ik de weeën op op de rand van het bed. De weeën zijn nog steeds draaglijk maar ik puf ze wel al weg ondertussen. Tijdens het opvangen legt Katrien de vroedvrouw af en toe haar handen op mijn voeten - dat vond ik zo geweldig op dat moment. Zo een kleine aanraking die zoveel verschil maakt. Ik moet meteen denken aan de lessen zwangerschapsyoga waarin vaak werd verteld dat alle kracht en pijn via de voeten naar de aarde kan verdwijnen en het contact hiertussen heel belangrijk was - ja hoor Nele, je had gelijk. Ik kan alleen maar bevestigen dat het heerlijk is om die aanraking op mijn voeten te hebben.

We vertellen onze vroedvrouw Katrien ondertussen dat we niet weten wat te doen: naar het ziekenhuis vertrekken of thuis blijven. Ze vraagt waarom we bang zijn om thuis te bevallen en wij antwoorden dat we bang zijn dat er toch iets zou mislopen. Ze besluit dat we nog even tijd hebben om te beslissen en indien we naar het ziekenhuis willen we Marijke een seintje moeten geven. Zo nemen we afscheid want op dat moment moet Katrien naar een nazorg en de weeën zijn op dat moment nog niet sterk genoeg. Jan laat Katrien uit en ze vraagt waarom ik nog altijd twijfel over thuis bevallen. Jan antwoord dat ik bang heb dat er iets zou mislopen en dat ik op het internet nog negatieve thuisbevallingsverhalen heb gelezen. Katrien antwoord dat de negatieve verhalen altijd harder opvallen omdat de positieve verhalen niet altijd op het Internet komen (al moet ik dat tegenspreken met deze verhalen: zsazsa - tiene - bedankt ook dames voor de lastminute overtuigende woorden!).

Jan gaat terug naar boven om mee mijn wee op te vangen en de zitbal er bij te nemen. Op dat moment worden de weeën ook echt pijnlijk en heb ik moeite om ze op te vangen. Jan mag nu geen seconde meer van mijn zijde wijken en moet bij elke wee op mijn stuit duwen terwijl ik op de knie van Jan hang en me met mijn bovenlichaam op een stapel kussens gooi/hang. Ik beeld me bij elke pijnlijke wee in dat ik op een rollercoaster zit en bedenk me dat elke rollercoaster ook echt altijd naar beneden gaat. Dat is het heerlijke (wat een woord!) van weeën; ze gaan ook telkens over of worden op zijn minst terug minder. Aan dat idee kan ik mij vastgrijpen om vol te houden en ik denk aan de yoga oefeningen waarbij we ons de weeën als golven inbeelden (al zijn het bij mij rollercoaster ritjes!) Telkens de wee wegtrekt ga ik op de zitbal zitten. Bij elke wee doen we hetzelfde ritueel: duwen op mama's stuit, hangen op je papa's knie en in de kussens (en af en toe brullen ook ;-)). Tijdens deze zware weeën zie ik Jan zijn Twitter checken en een banaan eten terwijl hij vraagt of ik ook een hapje wil, ik kijk hem met een dodelijke blik aan en denk - hoe kan je nu in godsnaam Twitter zitten lezen & bananen eten? Je zoon komt er wel aan & ik heb nu ECHT geen zin om te eten?! Gelukkig was dat de enige dodelijke blik die namiddag ;-) Het is al snel duidelijk dat ik met deze pijnlijke weeën echt niet meer in de auto stap & aangezien het zondag is (geen dokters in het ziekenhuis bij speciale gevallen) besluit ik: we bevallen thuis!





Om 11u50 zijn de weeën echt zeer pijnlijk en ik vraagt aan Jan om Katrien opnieuw te bellen want we beseffen dat we nooit in het ziekenhuis gaan geraken en ik wil nu stiekem weten hoeveel cm ver ik ben. Het idee dat vroedvrouw Katrien onderweg is geeft me terug goede moed om de weeën aan te kunnen. Katrien komt iets later aan en ik twijfel continue of ik Katrien moet vragen hoeveel cm ver ik al ben maar besluit het niet te doen uit angst om ontmoedigd te zijn. Om toch een beetje zekerheid te vinden vraag ik wel “dit is toch al 5cm he?! We zitten toch al in de helft? ”. Katrien antwoord al zittend in de deuropening van de slaapkamer “ja, dit is toch al het zwaardere werk”. Na een tijdje moet Katrien opnieuw weg voor nazorg want het was voor haar al een druk weekend met veel bevallingen. Ze laat Jan weten dat ze max. 2u weg zal zijn en we ze moeten bellen als ze eerder moet komen. Ik kan alleen maar denken “oh jee, dit gaat dus nog lang duren… anders zou ze nooit weg gaan”. Ik probeer de moed niet te verliezen...

We vangen nog onderhalf uur lang de zwaarste weeën op en dan ineens voel ik iets uit mij komen, geen idee of het bloed of vruchtwater is. Ik vraag Jan om het op te vangen met een glas maar dat blijkt uiteindelijk niet nodig want ineens breekt mijn water volledig in het midden van de slaapkamer. Net op dat moment gaat ook de bel, Katrien is terug. Jan weet het eventjes niet meer: vruchtwater opkuisen, mij ondersteunen of de vroedvrouw binnenlaten. Jan laat eerst Katrien binnen maar terwijl Jan de deur opendoet schreeuw ik “JAAAAAAN?!”. Jan spurt naar boven en ziet dat ik enorm afzie bij de volgende wee & dat ik ook nog steeds vruchtwater verlies. Ik vraag hem om de wee mee op te vangen zoals we al die uren ervoor gedaan hebben (hangend op zijn knie, duwend op mijn stuit, hangend in de kussens voor me). Ik zie een halve seconde twijfel in zijn ogen maar dan plaatst Jan toch zijn knie en kan ik al schreeuwend de wee opvangen waarna al mijn vruchtwater over je papa's knie stroomt. Katrien begint in allerijl alles uit te pakken en de vloer te beschermen. Ik zak op mijn knieën vlak voor het bed en zeg tegen Katrien “ik denk dat ik beginnende persweeën heb”. Katrien antwoordt een beetje lachend “ik denk het ook ja”. Nu mijn vruchtwater gebroken is verlies ik ook bloed maar dat kan me niet veel meer schelen, ik zag namelijk meteen dat het vruchtwater helder was - een eerste goed teken. Na 2 of 3 persweeen die ik opvang op mijn knieën naast het bed, weet ik vrij snel dat ik nooit de pijn aankan op deze manier. Het voelt helemaal niet oké zo in de slaapkamer. Terwijl Katrien zich voorbereid op de bevalling vraag ik haar om het bad te laten vollopen.




We verplaatsen ons van de slaapkamer - waar we al heel de dag zitten - naar de badkamer. Heerlijk dat bad, het voelt 'beschermend' & mijn angst om te scheuren (want zo voelt het echt, een watermeloen die je door een een sleutelgat moet duwen!) is toch net iets minder erg in dat beschermende warme water. Katrien geeft me nog een handdoek en washandje zodat ik bij elke perswee wat tegendruk kan geven.

Ik probeer de persweeën op te vangen in bad in verschillende posities maar vind de pijn echt verschrikkelijk. Ik heb het gevoel dat er geen einde aan zal komen en vraag af en toe hoe lang het nog zal duren. De druk is zo groot! Jan, die naast het bad zit, moet zijn hand nog steeds op mijn onderrug houden en drukt stevig naar beneden op mijn stuit als er een wee komt. Katrien vraagt waar ik pijn voel en ik weet het niet zo goed meer, het is zo pijnlijk allemaal dat ik geen idee meer heb waar de pijn zich precies voordoet. Marijke, de andere vroedvrouw van wacht, is ondertussen ook toegekomen en ik denk “yes! het is bijna gedaan want er zijn altijd 2 vroedvrouwen bij het einde van een bevalling. Dit is hier echt een goed teken” - weer wat extra moed!



Elke perswee die laatste 2 uren zijn een afwisseling tussen angst van de pijn en scheuren en moed om te bevalling af te maken. De vroedvrouwen willen dat ik uit bad kom om te gaan plassen. Ik zit ondertussen al bijna 2u in het bad maar ik luister niet… ik heb geen idee hoe ik ooit nog uit dat bad moet geraken van de pijn & dus blijf ik koppig zitten en negeer elke vraag. Op aanraden van de vroedvrouwen besluit ik wel om op mijn knieen te gaan zitten in het water en voel dan na enkele persweeen je hoofdje.

“Ik denk dat ik zijn hoofdje gevoeld heb”.



Iedereen voelt opluchting want het kan nu elk moment voorbij zijn & ik denk aan de wijze woorden van onze haptonoom Jo: "hurken of persen op je knieën geeft soms 1,5cm verschil!". Hij had gelijk, dit is de magische positie, ik voel het. Katrien heeft ondertussen de taak van Jan overgenomen om op mijn rug/stuit te duwen en ik knijpt bij elke perswee in haar hand. Bij de volgende perswee voel ik de bekende ‘ring of fire’ en ik besef dat het bijna voorbij is. Bij de volgende perswee heb ik al mijn moed bij elkaar gesprokkeld en duw ik zo hard ik kan en laat gans m’n lichaam naar achter vallen om meer kracht te zetten; De vroedvrouwen vangen me op en ik voel opeens het hoofdje geboren worden. Ik heb nog nooit in mijn leven zo hard geschreeuwd (de dagen na de bevalling had ik meer last van keelpijn dan van de bevalling zelf, ge kunt al raden...) Bij de volgende perswee komt ook je lichaam te voorschijn en haal ik je uit het water & leg je op mijn buik. Jan en ik kijken naar elkaar en hebben tranen in de ogen. Ik ben zo trots op mezelf, zo trots op je papa. We hebben het zo goed gedaan!



Je voelt heel glibberig aan en weent nog niet onmiddellijk. Je hebt last van slijmpjes en ziet blauw. Ik vraag of alles oké is en de vroedvrouwen zeggen dat je wat moeite hebt om op adem te komen. Ik voel - en de vroedvrouwen bevestigen - dat je maar een korte navelstreng hebt & kan je niet heel hoog naar me toe brengen.



Katrien probeert je te doen ademen door je met een handdoek wat af te deppen. Door de overrompelende gevoelens vergeten we de klok en je tijdstip van geboorte volledig uit het oog. We doen dan maar een gokje samen met de vroedvrouwen en daarna verplaatsen we ons naar de slaapkamer waar je placenta nog geboren zal worden en je voor het eerst bij mama aan de borst gedronken hebt. Deze nageboorte en momenten zijn voor mij een beetje wazig. Ik ben vol van liefdje voor je, voel gelukkig weinig pijn maar ben wel moe. Ik schrik hoe 'goed' ik mij wel voel en hoe weinig 'vuil' die nageboorte is. Ik voel het uitdrijven van de placenta amper wanneer Katrien vraagt om op mijn hand te blazen. Opluchting wanneer die eruit is (daar had ik toch wat bang voor). Katrien en Marijke kijken je helemaal na & je bent perfect in orde! Oef!



In bed bellen we je (over)grootouders, tante's en nonkels en vertellen hen het mooie nieuws. Zo fijn om te horen al die enthousiaste reacties (zeker als we vertellen dat je thuis geboren bent). Je opi Leo & overgrootouders staan iets later al in de slaapkamer om je te bewonderen. Meter en tante Tessa en Egbert komen iets later aan (die wou het voor geen geld van de wereld missen en liet alles vallen om meteen van haar werk naar je toe te komen). De schoonfamilie komt de dag erna want het is ondertussen al laat als ik helemaal terug op mijn plooien ben en een douche heb kunnen nemen. Jan brengt mij sandwiches met kaas & confituur (heerlijk!) & ik kan het toch niet laten om te zeggen: "zie je wel dat je er genoeg moest meenemen" - alle sandwiches op, de vroedvrouwen naar huis en wij heerlijk met drie in bed… klaar voor onze eerste nacht samen!



Welkom thuis lieve Sem, we zijn zo benieuwd naar ons leven samen



je mama!

PS. bedankt aan Jan om Marijke te vragen foto's te nemen tijdens de laatste momenten van de arbeid. Ondanks mijn woorden "oh dat is echt echt niet nodig hoor, laat die camera maar liggen, dat is nu niet belangrijk" ben ik nu zoooo ontzettend blij (onscherp of niet) met elk beeld dat ik van dit avontuur heb! Alle beelden werden genomen met D800 + 35mm

WEEK 22

* goes back in time, a year earlier *

"Nu ben je toch echt wel mager hoor…" De opmerking na 15kg gewichtsverlies blijkbaar. Vele weten niet dat het gewichtsverlies niet intentioneel gekomen is maar wel door een zware PI-IBS die ik opliep na een zware darmontsteking en die me op enkele maanden tijd enorm doet afvallen. Enkele maanden in de zwangerschap zelf is de enige opmerking die ik krijg "Amai, en dat is er maar eentje" of ook nog wel "Ge zijt toch echt al wel dik hé". Ik kom tot de conclusie dat het ook nooit goed is. Gelukkig ben ik super trots op mijn buikje en vind ik mezelf erg mooi zwanger. Ik laat de mensen maar en geniet intussen verder van elke kg liefde die er extra aan mij groeit.

Ps. Ik eet om het te vieren zelfs enkele smoutebollen extra vanavond op Blauberg Kermis!

Pss. Er is een hittegolf in België (het is al sinds 1800-weet-ik-veel niet meer zo warm geweest) en dat voelen we. Slapeloze nachten (wakker zijn om half 5 is ons nieuwe favoriete ding), opgezwollen benen en voeten en ohja ook voordelen natuurlijk: shoppen voor de eerste echte babykledij in Wijnegem met papa die nu niet liever deed (ahja... solden en airco hé ;-))


WEEK 23

Liefste jongen,

Heb je ons gevoeld deze week? We zijn onze eerste les Haptonomie gaan volgen bij Jo in het GIC. Hij zal mij en papa de komende weken leren hoe we nu al in de buik contact met je kunnen maken en hoe we als 'team' de bevalling kunnen opvangen. De eerste les was super leuk en ook een beetje 'awkward' want tot onze grote verbazing was het niet ik maar papa die op de massagetafel moest gaan liggen - zo kon papa beter inbeelden hoe het voor mij zou voelen. Ik vond het geweldig en heb wat afgelachen. Na papa was ik aan de beurt en hebben we via onze handen leren voelen hoe jij in mijn buik rondzweeft en hoe we contact met je konden maken. We hopen dat ook jij geniet van deze momenten want wij vonden het helemaal te gek!

Ps. Behalve genieten toch ook PANIEK (en onhandigheid) deze week. Eerst mijn handen verbrand met kokend water, dan een tekenbeet (ieuw, als er iets is waar ik niet tuk op ben dan is het dat wel) en om af te sluiten de eerste druppels colostrum zien verschijnen uit mijn tepels - ahum. Choquerende tijden dus voor een nieuwe mama-to-be ;-)


Deze foto werd genomen met D800 + 35mm

De video toont misschien enige verwarring maar jawel: "Je bent een jongen!" Wat was dat schrikken voor mama… Ik heb echt moeten wennen aan het idee. Als je een meisje was hadden we al een naam en een heleboel ideetjes voor je geboortekaartje maar voor een jongen vinden we het een pak moeilijker. Onze afspraak met de gynaecoloog was weer enorm uitgelopen - ongeduldig dat we waren! Het mooiste nieuws is natuurlijk dat je helemaal gezond bleek op de echo! Toch elke keer weer een opluchting. Volgens de gynaecoloog had je een wipneusje (had papa als baby ook?) en bleek je al heel fotogeniek (uiteraard ;-)). Nu tijd voor mama om te wennen aan het idee dat ze een zoon zal hebben (dat had ze nooit gedacht of ingebeeld). Geef me nog eventjes tijd, komt vast goed!

PS. Papa heeft je op 20 weken voor het eerst kunnen voelen en ook ik voel voor het eerst echte shoppen in mijn buik…

Deze video werd genomen met D800 + 35mm

A new wedding on the website!

Deze foto's werden genomen met D800 + 35mm

You may know Michelle and Gijs from the winter wedding I shot in Amsterdam a few years ago. I had to honour to shoot their civil wedding on a drizzly day in winter but a while later I got an email asking me if I was up for a whole wedding weekend with them in Italy. I knew this was good news because they always dreamed about getting married in Italy but would only celebrate and plan if they had a little baby that could celebrate with them. And so it happened: they got their Italian dream weekend with mountains & sunsets surrounding them while celebrating with lovely food, fabulous speeches, their little son next to them and most of all a lot of happiness and love!

Check out their wedding gallery!

Lijstjes maken!

"Oh wat gaan die weken ineens snel?"
"Hé, ik ben al 24 weken, de baby zou eigenlijk vanaf nu levensvatbaar kunnen zijn (maar laat ons hopen dat ie nog even lekker bij mama blijft)!"

Opeens schoot ik wakker. 24 weken zwanger en nog werkelijk NIETS aangeschaft (op een paar tweedehands bodies na dan) of voorbereid. Ik lag enkele nachten wakker over het feit dat we totaal niet voorbereid waren en besloot om in actie te schieten. Papa hard aan het werk in het huisje & ik alle concentratie op de baby. Lezen over de zwangerschap deed ik ondertussen ook & dus was het tijd om een (geboorte)lijst te maken.

"Wat gaat me dat hier kosten die baby? We gaan wel enkel kopen wat de baby ook ECHT nodig heeft hoor!?"

werd al snel vervangen door conversaties als

"Heb je dit al gezien? Zo schattig, die moeten we hebben" of "Ik ben echt verliefd (met nadruk op verliefd) op deze kinderwagen, enkel het beste voor ons kindje, toch?"

Ik weet wel dat een mooie body of perfecte kinderwagen ons kind niet gelukkiger zal maken maar wat werd ik meegezogen in mooie plaatjes van perfect kindjes (dromen kan ik veel te goed & een gevoel voor kleur & mooie vormen in het algemeen heb ik ook via mijn genen meegekregen - I do blame my parents). Ik kon niet anders dan mijmeren van ons toekomstige gezin. Dus hier een (korte) wegdroomlijst van enkele dingen die we op onze wishlist hebben staan. Het resultaat van al dat dromen en lijstjes maken, wellicht binnen enkele weken hier ook op de blog in de vorm van een foto-verslag van ons perfect (ahja!) gezinnetje met perfecte body, perfecte kinderwagen maar vooral perfecte en voorbeeldige (nooit boze) baby (*wishful thinking*) ;-)



01. De kinderwagen, deze twee staan erg hoog op de lijst maar ik kan niet kiezen. Ik maak binnenkort een vergelijkende blogpost (want kinderwagens zijn duur en ik wil niet over één nacht ijs gaan in mijn beslissing) over de Bugaboo Buffalo Escape & Joolz Geo Earth (verliefd, verliefd) en hoop snel een keuze te maken (jullie tips?). Eén ding is zeker, groen & zwart hebben overduidelijk mijn moederhart gestolen. ;-)

02. De 100% natuurlijke tutjes van Natursutten gaan zo mooi samen met deze hangertjes van Madeline's Box & Minimocks (gekocht, check!)

03. De instamgram wereld is het met mijn ecologisch hart eens, Naïve babycare for the win.

04. Mama mag ook verwend worden met een leuke luiertas (toch?) - liefst geen ugly one (lees: van die tassen die eruit zien alsof je kleuterjuf bent en een hele dag in roze met groene stippen wil rondlopen) - deze kwam ik tegen op de instagram van 70percentsteph (als zij hem draagt, dan is ie zeker niet over the top kleurrijk en ugly dus CHECK, deze Josefina luiertas draag ik in mijn dromen)

05. Deze broekjes & swaddle van CarlijnQ zijn zo ontzettend mooi & passen volgens mij bij alles. Op de lijst ermee!


Liefs,
Melissa (die nog even mag dromen)