Ik blijf haar missen.

Ik babbel er nauwelijks over want het klopt: het leven gaat verder. Na de dood van mama heb ik ENORM genoten van de kleine dingen, het 'leven' dat ook ik voor een deel had gemist. Achteraf ben ik me weer schuldig gaan voelen over het feit dat ik niet nog meer heb gedaan voor haar... vooral in de periode dat ze nog 'te genezen' was. We hebben nog vaak ruzie gemaakt. Ook toen we wisten dat ze zou sterven heb ik gedacht: "wat moet ik nu doen?"

In begin was ik niet van plan mijn schooljaar te starten maar toen ik op een forum over kanker terecht kwam en toen ik met iedereen babbelde besefte ik: dit kan nog alle kanten op. Ongeneeslijk zijn heeft ook zijn wegen... denk maar aan het programma doodgraag leven. Sommige mensen hebben nog een dag te gaan, andere leven er nog jaren mee. Ik besloot voor mezelf positief te gaan denken (mede dankzij Jan die er mij op wees: UW leven gaat verder, JIJ moet sterk zijn) en het enige wat ik kon doen was er zijn voor mama. Zij zou sterven, niet ik. Het enige wat ik kon doen was er voor haar zijn...

Dit ging ook niet altijd goed. Hoe erg het ook klinkt, ook dan nog is het soms moeilijk, denk je soms: ik wil gewoon even rust... Ik voelde en voel me daar nog altijd schuldig over. Ik kan het niet helpen dat ik denk: wat als ik daar lag (weer zo egoïstisch als ik ben)? Dan wil je toch gewoon dat mensen je helpen... De realiteit is anders. Ik heb soms gedacht: oooh mama ik wil gewoon even rust, ik haat het dat ik weer moet helpen hier. En die gedachten maken me nu kapot. Ik zou er alles om geven om haar nu weer te kunnen 'helpen'. Ik weet dat ze wou sterven... ze kon niet meer... ik heb ook 100 keer gedacht 'laat haar aub gaan'. Want eerlijk... het is niet meer leven op het einde, zelfs niet overleven... het is stilletjes (dat klopt ook niet echt) doodgaan.

Weten dat je moet gaan klinkt in begin het ergste maar wanneer de tijd stilletjes daar is weet je dat dit niet zo is. De fysieke pijn (echt dingen die je als gewone mens niet kan voorstellen en waar ik liever niet over praat met mensen die het nog nooit meegemaakt of van dichtbij gezien hebben) vond ik zo zo erg. Ze schreeuwde op het einde dat we zou sterven. Zo een dingen zie je NOOIT. Mensen geloven nog altijd dat je langzaam maar mooi sterft als je kanker hebt. Een mooi voorbeeld is een film die ik heb op mijn computer die gaat over een vrouw die te horen krijgt dat ze niet lang meer te leven heeft. Alhoewel ik de film nog altijd niet heb kunnen bekijken weet ik wel dat het allemaal te mooi zal voorgesteld worden.

De vrouw doet nog alles wat ze wou doen met haar leven. Ze doet de gekste dingen maar spijtig genoeg kan ik zeggen dat dit vaak of bijna nooit het geval zal zijn wanneer je dit in je eigen leven te horen krijgt. Wanneer ze dit tegen iemand zeggen is het vaak al in zo een gevorderd stadium dat de nodige ongemakken al bezig zijn of eraan zitten te komen...

Toen mama het bericht kreeg van ongeneeslijk ziek te zijn had ze het al een beetje voelen aankomen. Het is heel raar maar ik weet nog dat ze op een redelijk zonnige dag op haar (eigenlijk mijn oud) bed lag in de woonkamer (waar ik nu altijd zit). Ze belde met een vriendin (de mama van mijn zus haar beste vriendin) en ze weende, ze voelde dat er iets mis was en ze zei dat ze het zou vragen in het ziekenhuis. Er waren nieuwe scans genomen en ze zou de uitslag binnenkort krijgen.

Die bewuste dag was de voorlaatste dag van mijn stage. Ik bleef bij een vriendin, die samen met mij stage deed, op kot slapen.
Ik was heel de dag al zenuwachtig voor het nieuws maar had eigenlijk nog altijd een zeer positief gevoel over alles (raar want eigenlijk had ik het toen al kunnen weten, de kanker was teruggekomen na een periode van rust in chemo). Sinds dat mama kanker had was ik eigenlijk altijd heel zeker geweest dat ze zou genezen, ik was immens bang de eerste dagen en weken dat mama de uitslag kanker had gekregen maar had me na een tijd echt voorgenomen: ze gaat genezen.

Dus toen papa mij maar niet belde heb ik zelf naar huis gebeld. Mijn vriendin was pannenkoeken aan het bakken terwijl papa mij met vreselijke toon vertelde: "niet zo een goed nieuws, we moeten terug met chemo beginnen,de kanker is er weer/nog altijd". Toen barste er iets in me. Nog altijd niet bewust van de dingen die er zich thuis afspeelde ( zij wisten dat het ongeneeslijk was) maar toch met een heel bang hart. Ik heb die nacht niet geslapen, heb mij vreselijk gevoelt. Ik kwam de volgende dag (na nog een dag stage die heel erg raar voor me voelde) thuis en ik weet nog dat tante rita net kwam aangewandelt... ze kwam op bezoek en vroeg aan me of ik niet liever alleen naar binnen wilde en of het met me ging ...

Ik weet nog dat ik lachte en zei: maar nee kom maar :) Ik was nog altijd niet bewust dat het zo erg was... (al vreesde ik het wel). Ik kwam binnen en mama lag te wenen op 'ons' bed. Ik nam haar vast en zei 'misschien is deze chemo wel de goede hé?' Ik probeerde haar te troosten maar ze zei niks en weende enkel maar, had me zo goed vast (ik krijg het enorm moeilijk als ik daar aan terug denk). Toen ze wat gekalmeerd was en papa binnenkwam zei hij 'ik ga jullie hulp echt nodig hebben nu' en hij begon heel erg te wenen... Papa is normaal niet zo iemand die snel weent (net als mama) en ik wist dat het niet goed was. Ik heb hem vastgenomen maar ik wist toen nog altijd niet wat er nu net gaande was. Ook tante rita nam me vast, probeerde me te troosten maar op die moment was het allemaal verwarrend.

Pas die avond (of de avond erna, hier is het wat wazig) heb ik papa kunnen vragen hoe het zat... hij zei me dat er weinig kans was op genezing (ik weet dat ze me niet durfde zeggen hoe erg het werkelijk was)... ook toen nog kon ik niet wenen en dat is pas een paar uur of minuten later gebeurt toen ik samen met jan op men bed zat in mijn slaapkamer. Ik heb tranen met tuiten gehuild, mama gaat sterven...

Alle scenario's die ik zag toen mama pas ziek werd en waar ik enkel over droomde in vreselijk nachtmerries kwamen nu terug boven. Ik zag mama in de kerk, een kist voor mij. Dat was alles waar ik toen bang voor was maar waarvan ik dacht, het is maar een nachtmerrie.

Ik heb gehuild, me slecht gevoeld en nog meer gehuild. Jan is toen een enorme steun geweest. Het was nog vakantie (stage gelukkig voorbij) en langzaam heb ik ook men vrienden verteld wat er aan de hand was. Ik heb me werkelijk nooit (sindsdien ook niet meer) zo slecht gevoelt. Het verwerken van zulke woorden zijn echt nog 10000 maal moeilijker dan het sterven zelf. Ik vond het dan ook moeilijk toen mama stierf en iedereen zoveel aandacht voor me kreeg. Gaat het wel? Hoe is het nu met u? Het enigste wat ik wou schreeuwen was: nu goed maar toen!!!!! Dat is ook iets wat ik bij me wil houden. Verdriet was er in begin nog het meest. Toen mama stierf kon ik enkel opgelucht zijn. Ze was verlost! Die momenten voor ze stierf waren dan ook cruciaal voor dit denken, ze wou sterven, schreeuwde dat ze dood wou dus op die moment kon ik enkel blij zijn voor haar. Natuurlijk was dit ook zeer dubbel: was mama niet ziek geweest, had ze geen pijn gehad dan had ze niet willen sterven en daarom was het uiteraard ook wel héél erg.

De dagen zijn voorbij gegaan... Ik heb ook pas na een tijdje beseft dat dit het was.... ik zou haar NOOIT meer terugzien. Dat doet nu nog het meeste pijn. In begin lijkt ze nog op vakantie (een hele lange vakantie) maar nu is er wel dat besef... mama ik zie je nooit meer. Dat gevoel is er pas gekomen toen we haar assen zouden begraven. Voordien was ze er nog wel, ook al reageerde ze niet meer ik kon nog naar haar toe in het funerarium en voor een deel is ze er dan echt nog wel, dat gevoel was heel sterk. Toen de begrafenisondernemer (een hele goede vriend van men ouders trouwens) eraan kwam met dat potje vol as wist ik het wel. Dat was mama. Zoiets voelt echt vreselijk.

Hoe raar het ook mag klinken. Ook nu nog denk je soms... ocharme mama, het moet zo koud zijn daar beneden in de grond. Zo van die dingen. Het klinkt zo eng ook al weet je dat het allemaal niet zo is. (toch wil ik zelf ook niet begraven worden om die reden - > het idee alleen al dat er wormen mij aant opeten zijn bezorgt mij kriebels!). Alhoewel in zo een assenpot zitten lijkt me ook maar claustrofobisch (en ik heb al schrik in ne lift dusja) ;) hihi (zie soms kan ik ook nog wel lachen hoor). Misschien is uitstrooien wel héél mooi (geeft me een gevoel van vrijheid als ik eraan denk) maar dat vindek wel weer erg voor degene die ik achterlaat want ze zullen nooit een plaats hebben waar ze naartoe kunnen.

We hebben hier thuis ook een klein beetje as staan. Ik kijk er nooit naar of neem het nooit vast, het is van papa... Alhoewel mama niet wou dat we thuis assen hadden staan had de vrouw van de begrafenisondernemer toch een beetje voor papa bewaard (papa is daar nu denk ik wel blij om).

Ik zal haar blijven missen. Ik praat er niet meer over maar denk nog wel elke seconde aan haar.
Het gemis zit zo diep dat ik er zelfs niet meer kan over nadenken of over wenen... het zal er langzaam uit moeten slijten alhoewel ik weet dat het verdriet voor altijd een deel zal zijn van mijn leven. Zoiets zien... het dichtbij meemaken ervan, ik wens het echt niemand toe en hoop dat mensen er (nog voor ze ermee te maken krijgen) iets positief uit kunnen halen en dat men zich minder kan druk maken om de kleine dingen, men zelfs meer geniet van die kleine dingen want alhoewel ik het nu zelf al dikwijls vergeet is dat echt enorm belangrijk.

Sinds mama gestorven is ben ik meer gaan denken over 'wat ik eigenlijk wil'. En dat doet goed. Ik zou nog veel willen (maar dat maakt het leuk want je kan nog dromen): een goede grafisch ontwerpster worden, een eigen gezin hebben, een eigen plekje, veel reizen -want ik wil echt nog heel veel van de wereld zien-, de kleine dingen doen die altijd al wou doen!! (zijn er veel dus die hou ik voor mezelf). Het zijn zeer algemene dingen als je ze leest maar ze zijn eigenlijk zo simpel en je kan er zo geweldig gelukkig van worden. Ik hoop dat jullie het ook zijn lieverds.


Veel veel warme knuffels,
Melissa

ps. de zon mag eens gaan komen, ik ben er zo klaar voor... :)