Hmmmmm. zuuuuuuucht. Pffffffffffffffffffff.


De enige geluiden of woorden die nog vaak uit men mond komen de laatste tijd.
Ik weet niet meer wat ik heb of wat ik voel. Ik reageer echt zoals een b*tch op alles en iedereen en ik weet het ook maar kan het niet helpen. Hoe moet ik het gevoel beschrijven...

Misschien kan ik het gevoel nog het beste beschrijven via een droom. Ken je dat? van die dromen waarin je door miljoenen mensen wordt achtervolgd met een mes fzo (of iets anders schrikwekkend, dat is het punt nu even niet) en waarvan je niet af geraakt, hoe hard je ook loopt en hoe hard je ook je best doet... en dan wordt je helemaal wakker in het zweet en heb je nog dat nauw gevoel. Wel...zo voel ik me. Niet in mijn dromen maar overdag. Ik wil vluchten, liefst nog zo ver mogelijk weg van mezelf. Ik kan niet meer met mezelf leven soms. Ik hoor mezelf dingen zeggen en doen & wil niet zo zijn. Ik ben echt mezelf niet meer de laatste tijd.

Mensen verwachten zoveel? Niet?

Ik ben op.

Men lichaam wil ook niet echt meer mee. Ik slaap 8uur per nacht maar ben dood op als ik wakker word.
Sleur mezelf van de bureau naar de zetel en mijn bed. heb het gevoel dat ik al uitgeput ben als ik de trap nog maar op ga.

Ben bezig met 101 opdrachtjes (heb eigenlijk geen dag 'zonder' gezeten sinds ik afstudeerde op school) en probeer ondertussen ook met iedereen af te spreken die ik graag mag en waar ik niet altijd de tijd voor kan vinden om ze te zien. Ook voor jan wil ik wat tijd maken want ik voel dat dat nodig is (vooral ook voor mezelf). Ik mis die onbezonnen tijden dat hij gewoon bij me was en dat we niet moesten nadenken over de 1001 dingen die we nog moesten doen. Alhoewel ik vaak momenten heb dat ik besef hoe mooi het is dat we die dingen samen kunnen doen... soms zit het mij te hoog allemaal. Ik heb mijn grens bereikt. Sinds mama gestorven is werd ik van de ene dag op de andere als 'volwassene' bestempeld maar niet behandeld. Dat is denk ik een essentieel verschil. Ik heb hier thuis de taken van mama over genomen maar tegelijk kan papa en anderen mij soms nog behandelen als een kind (en ik voel me eigenlijk ook nog wel vaak zo). Dat gaat niet meer. Het maakt me woest vanbinnen. Ik heb niet echt kunnen 'leren' maar ben gewoon van de ene op de andere dag zo moeten zijn. Ik heb er moeite mee...

Gisteren ging ik met enkele oude klasgenoten iets drinken & met twee vriendinnen gingen we kettingen maken (ik post nog wel een foto!). Die dag deed me pas helemaal beseffen hoeveel ik mis in mijn huidige situatie. Gewoon bij mijn vriendin in de veranda zitten, samen met haar mama kettingen maken, gewoon rustig plezier maken. U kind aan huis voelen. Ik mis dat huiselijke gevoel meer dan ooit. Mama en papa zijn altijd heel veel van huis geweest en ik heb dat gevoel eigenlijk nooit echt helemaal gehad, maar toch is het gemis nog 100 keer groter nu mama er niet meer is. Papa werkt zich te pletter. En die vanbinnen ben ik bang dat ik ook hem daaraan kan verliezen. Ik wou dat hij is enkele dagen voor zichzelf kon hebben. Ik maak me daar zorgen om maar tegelijk kan ik er niets aan veranderen. Hij is de enige die kan zeggen 'stop, het is genoeg'.

Ik voel me daardoor nog zoveel schuldiger als ik niks doe. Hij werkt 14 uur per dag (ik weet het niet normaal). Als ik dan 's avonds met Jan in de zetel zit en we een film willen kijken, word ik soms bijna misselijk van de gedachte dat papa nog altijd aan het werk is en ik niets meer doe. Ik weet dat de situatie die papa nu heeft, niet gezond is. Toch wringt het diep vanbinnen.
Ik wil weg van thuis, samen met Jan gaan wonen om zo rust te vinden voor mezelf maar ik weet dat als ik hier thuis weg ga, hij zo zal blijven werken. Ik voel er mij héél erg rot bij.

Toen ik gisteren iets ging drinken en men vrienden zeiden dat ze soms thuis zaten en zich steendood verveelden en niet wisten wat doen. Toen voelde ik me zo rot. Dat gevoel heb ik al in eeuwen niet meer gehad. En eigenlijk zou ik het stiekem misschien nog is willen. Gewoon dat gevoel van verveling... in geen tijden kunnen bedenken wat je moet doen. Nee... ik kan me niet voorstellen dat ik dat nog maar een halve dag zou hebben, ik heb nog zoveel dingen te doen, zowel voor andere mensen als voor mezelf, dingen die ik nog wil doen, bereiken. Ik ben een beetje te 'gejaagd' door het leven om niets te doen denk ik ook wel.

Ik haat het. Mensen die vragen: "En al werk gevonden?"

GVD, ik voel me zo'n luizak als ik moet zeggen dat ik nog niet eens gesolliciteerd heb. Ik voel me werkelijk KUT als mensen me vragen hoe het zit & als ze hun gezicht vertrekken als ik zeg dat ik nog geen tijd heb gehad. Ok, dat is een lame excuus, als ik echt wou, had ik al lang kunnen solliciteren maar in werkelijkheid weet ik gewoon niet waar ik naartoe wil. De keuze om een grafische opleiding te gaan volgen, was een goeie keuze. Dit vak zit (samen met heel wat andere artistieke vaardigheden) echt in men hart en nieren. Ik ben VERLIEFD op creativiteit. ECHT! maar ik stort ook in onder stress. Wat is de fun van creativiteit als je er geen plezier meer aan beleefd? Als je elke minuut van de dag moet denken dat je moet presteren? ZOT!

Ik kan toch ook niet zeggen: ge moet nu een uitvinding doen! Dat gaat eenvoudig weg niet. Mijn hele lichaam protesteert. Werkelijk. Vandaar... mijn hoofd tolt als ik denk aan wat ik wil gaan doen. Ik heb altijd goed willen presteren, ik doe altijd mijn best, zet mijn tanden vast in projecten maar weet tegelijk ook héél erg goed dat ik doodongelukkig ben als mensen mij afjakkeren en commentaar hebben op elk ding en mij pushen naar andere mogelijkheden die ik dan weer compleet niet zie zitten... echt een probleem in dit vak natuurlijk.

Wat wil ik doen?
Werken in een grafisch bureau, tekenles geven, les geven, (halftijds) in bijberoep gaan als zelfstandig grafisch ontwerpster.

Het is niet alleen een keuze die ik maak voor mezelf, ook enkele mensen in mijn omgeving lijken het nodig te vinden mij in één of andere richting te duwen.


En nu... nu...kan ik het niet meer aan.


Ik heb tijd & ruimte nodig voor mezelf.
Om het allemaal uit te dokteren. Wat ik wil.

Terwijl veel van mijn vrienden ondertussen werk hebben gevonden, zoek ik het nog even uit...
En aub, stop met te vragen of ik al werk gevonden heb, of ik kots u onder! SERIEUSSS! :)


Tot daar.

M