logo melissa milis

It's movie time. {Adem}



Een paar dagen geleden maakte ik nog een blogberichtje over deze film & hier zijn we alweer met een nieuwe. Ik vind films kijken echt de ultieme ontspanning, al is het thuis in de zetel met Jan en Bruno naast mij of is het in de cinema met een goei pak chips. Wel het maakt me niet echt uit. Films kijken is elke keer weer een beetje wegdromen.

Vorige week ging ik samen met Jan naar 'Adem' kijken. Waarschijnlijk hebben al men Belgische lezeressen de filmtrailer al wel eens bekeken. De film 'Adem' gaat over muco-patiënten die strijden om in leven te blijven, mensen die leren omgaan met een terminale ziekte, over hoop en wanhoop, gelukkig zijn en tegelijk ook zo ongelukkig.

Ik herkende de wanhoop in de film. Door een terminaal zieke mama te moeten verliezen aan kanker heb ik denk ik bij al de gevoelens stil gestaan die ook in de film komen. Essentiële vragen waar pakweg de helft van de bevolking niet (elke dag) bij stilstaat. De film heeft me aangegrepen, niet omdat de film mij echt choqueerde -daarvoor heb ik zelf genoeg gezien-, wel omdat het verdriet dat ik twee jaar geleden zelf meemaakte en zo herkenbaar was.



Ik herkende de angst en toch ook de 'mooie' momenten.
Voor mij viel het dan ook op dat de regisseur zelf ook een muco-patiënt is. Dit omdat de gevoelens die in de film zaten zeer 'echt' waren & niet zoals je bijvoorbeeld ziet bij een terminale patiënte in één of andere serie op tv. Het gevoel dat hij een ECHTE film wou maken, vond ik heel goed en ook zeer geslaagd.

Alhoewel ik niet zo van open eindes hou, was dit een heel mooi einde dat ook paste bij de film. Het einde gaf voor mij weer waar het om ging in de film: niet nu sterven of later, niet nu blij of angstig zijn, door de film gewoon even denken en stilstaan bij het geluk van 'gezond' zijn - het geluk van te leven.

Sinds de dood van men eigen mama probeer ik dat elke dag te doen. Gelukkig zijn met iets wat er in die dag gebeurt, iets waar ik van hou, waarvan ik kan genieten. Gisteren nog zat ik zelf in het ziekenhuis in Leuven en terwijl ik zat te wachten om een jaarlijks onderzoek te laten doen bij de gynaecoloog (laat ik elk jaar doen omwille van de eierstokkanker van men mama), hoorde ik een gyna zeggen tegen een dame 'kom maar mee en neem uw man ook maar mee... ik heb je laten terugkomen omdat er een afwijking was...' en de stem verdween langzaam toen ze de deur sloot. En dan weet je het wel. Elke dag nog maken mensen zulke dingen mee en ik blijf het verschrikkelijk vinden.

Prachtige film. Alhoewel ik niet snel huil bij een film, heb ik hier serieus moeten snotteren op het einde (gelukkig bleef het lang genoeg donker in de zaal & waren ze erop voorzien dat zowat heel de zaal hun zakdoek moest bovenhalen) ;-)

Een echte aanrader. En van Belgische bodem :-) dat kan dus niet beter.
Hier een trailer voor wie hem nog niet gezien heeft.

http://www.youtube.com/watch?v=3gk38wlVxnw


Liefs,
Melissa

ps. ik vind het prachtig dat zulke films bestaan want soms mag je niet vergeten dat alhoewel jij nu achter je laptop zit, er waarschijnlijk duizenden andere ziek zijn, in het ziekenhuis liggen (als ze die luxe al hebben) en elke dag strijden om nog even in leven te blijven.
at 10:27 AMComments (9)

9 comments :

Jan said...

Heel mooi geschreven

severien said...

Hij staat ook op m'n lijstje. Al ben ik nogal een gevoelig zieltje en zat ik na het lezen van jouw blogpost al met een krop in de keel (wat gaat dat bij de film geven)... :) Mooi geschreven, Melissa. Heel knap dat je je gevoelens en je verhaal zomaar met ons deelt, dankjewel daarvoor.

Riella said...

Prachtig Melissa.
Ik ga de film zeker bekijken.
x

melissamilis said...

Krop in de keel of niet - maakt niet uit , zo een film is de moeite waard :-) en ik denk dat er maar weinig zijn die het droog houden bij een film zoals deze ;-) dus dat maakt niet uit!

Verder denk ik er al een tijdje over om te schrijven over 'mama'. maar ben er nog niet zo goed uit of ik het zal doen. Wil niet enkel de slechte dingen maar ook leuke herinneringen opschrijven zodat ik ze nooit kan vergeten. Twijfel enkel een beetje opwille van het 'open' aspect van blogger. Ik denk er nog over na...

Liefs,
Melissa

Dietlinde said...

ik wil deze film zeker eens zien en had een tijdje geleden op tv al iets over gezien en hij sprak me direct aan. leuk artikeltje trouwens.

Groetjes Dietlinde

Jolien said...

ik wil hem ook graag gaan bekijken (al dan niet thuis)

Greet said...

gelijk heb je!
ik was ook zeer geraakt door het lezen van dit blogje..
mooi geschreven...
heb hetzelfde meegemaakt met mijn papa (terminale kanker) en een meisje met Muco in mijn vriendenkring,
de film staat dus ook op mijn to do lijst!

Michaja said...

Leuk dat je mee doet aan mijn give-away!
Mooie foto's maak je!
Je hebt helemaal gelijk. We zouden vaker stil moeten staan en dat gene wat andere niet hebben en wij wel! Want dat is een heleboel.

melissamilis said...

hoi fleurfatale!

Het valt me ook elke keer op dat telkens ik erover schrijf of praat, ik meer en meer mensen leer kennen die ergens in hun familie of vriendenkring hetzelfde hebben meegemaakt. Langs de ene kant is dat een troost om te weten dat je niet de enige bent die het meemaakt(e) maar langs de andere kant wens je het niemand toe uiteraard en vind ik het ook behoorlijk beangstigend dat er zoveel mensen getroffen worden door deze rotziekte(s).

Lieve knuffel
M

hello my dear

i am a girl named melissa, married to a boy named jan. together we are building a house, photographing and filming weddings, dreaming of a creative life, inspiring you all with wedding ideas and learning each day to be happy.

Affiliates

Solden 2015 250x250 EU_175x175.gif brussels airlines Solden bij bol.com! BE NL Mens 200x200 Accessoires