Zie ze daar staan: met hun mooie kleren, lekker warm achter hun bureau. Samen babbeltje slaan achter de bureau, een tasje koffie met een koekje misschien ook nog? En oh, nu gaan ze ook nog vertellen wat ze met hun vrije tijd gisterenavond gedaan hebben?
Zucht. Baal# want ik loop daar lekker in mijn verfkleren en mijn rothumeur de koude te trotseren...
Is dit het nu? Schilderen en schuren en dingen versleuren de helft van de week om toch maar die kleine andere helft van de week te doen wat ik graag doe? Melissa toch, ben je wel zeker meid dat je niet liever achter die lekker warme bureau had gezeten (er zijn ook koekjes hé meid!?)
Hmm misschien raar dat ik nog niet eerder over dit onderwerp heb geschreven. Of toch niet veel. Maar deze namiddag neem ik er toch eventjes de tijd voor (mijn papa gaf me zelfs speciaal een dagje vakantie omdat ik er met een rothumeur bij hing en moe was dus moet ik deze extra tijd wel gebruiken om even te reflecteren of misschien liever te ventileren-dat klinkt nog beter). Als er iets is wat er in de twee afgelopen jaren in men hoofd gezeten heeft, dan is het wel mijn job.
Ik studeerde af in 2009 en daar stond ik dan met een goed diploma maar geen idee waar ik naartoe wou. Oké, mijn interesses waren er wel maar had ik voor de ene job genoeg ervaring, dan stond de job-omschrijving mij weer niet aan. Had de job een goeie verloning, dan was de job weer niet creatief en ALS de job dan al creatief was dan schatte ik mijn kansen niet zo hoog in.
Nee... zelfzeker ben ik nooit echt geweest op dat vlak. Ook al moet ik dingen maken waarvan ik in mijn achterhoofd zeker weet dat ik ze kan, toch zal ik altijd ziekelijk zenuwachtig blijven en mij onervaren voelen. Ik weet niet hoe dit allemaal ontstaan is maar feit is wel: hoe kon ik nu in godsnaam gelukkig zijn in een job als ik mij constant vragen stel over mezelf.
Ik nam dan ook het besluit om te stoppen met die 9 - 5 (weliswaar creatieve) job en mij toe te leggen om de dingen die ik graag doe. Geen makkelijke beslissing. Hoe doe ik dat financieel dan? En hoe zit het met boekhouden en al die zooi? Diep vanbinnen wist ik wel dat ik een eigen zaak wou maar de twijfels sloegen nog maar eens toe. Ook mijn papa vond het niet zo een superplan... Gelukkig ben ik in die periode ook een opleiding bedrijfsbeheer gaan volgen waar ik toch een redelijke basis kreeg (ik kan nu tenminste een factuur opstellen - haha). Dit gaf me al wat vertrouwen (ik ben toch maar lekker geslaagd en heb een diploma bedrijfsbeheer- ik hé? die met die verfkleren en verkleumde handen)
Omdat ik ondertussen een appartementje huurde met mijn vriend was het ook onmogelijk om werkloos te blijven dus ik ging halftijds aan de slag bij mijn papa in de zaak. Dit doe ik nu - een jaar later- nog altijd, halftijds werk ik in de winkel en ik ga ook 2 dagen per week mee met hem om gebouwen te schilderen/behangen. Een zware job waar ik meermaals op vloek en waar ik elke keer kapot van terugkom maar toch - ik doe het- en niet omdat ik die job zo übertof vind om te doen, wel omdat het mij de mogelijkheid geeft om te vechten voor hetgeen wat ik met liefde omarm: creatief zijn.
Lange dagen, enorme huilbuien, emotionele twijfels bij alles - ja dat heb ik allemaal al achter de rug. We zijn bijna een jaartje later en ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Het levert mij niet het meest rijke jobje ter wereld op en ik vloek ook wel meermaals als ik daar uitgeteld een rotplafond hang te schilderen met in men ene hand een bekladde verfborstel en in mijn andere dat vreselijke schuurpapier... maar ik heb een doel... ik zal ooit leven van wat ik graag wil doen en dat houdt me recht in die tijd.
Alhoewel ik er al zo vaak ongelukkig over ben geweest blijf ik geloven in één ding : ooit zal ik er staan met mijn droomjob en dan zeg ik lekker: doe maar verder jullie achter die lekker warme bureau met jullie koffie en koekjes (en mooi witgeschilderde plafond). Het maakt niet meer uit want ik heb er nu ook eentje, eentje dat meer waard is dan alle koekjes in de wereld.
Liefs.
Melissa
ps. Oh en Jan, omdat ik deze creatieve job nooit had kunnen doen zonder de steun van u, speciaal voor u: een welgemeend koekje. x
7 comments :
Ik ben nu zelf volop aan het ondervinden hoe moeilijk het is om een toffe job te vinden in de creatieve sector. Vacatures zijn er amper en als ze er al zijn is er ervaring voor nodig... Of er wordt wél iemand gezocht (zonder ervaring!) voor wat wél een toffe job lijkt maar dan is het twee uur rijden van waar ik woon... En dat kan ook de bedoeling niet zijn. En mij moet dringend eens uitgelegd worden hoe je ervaring opdoet als niemand je de kans wil geven. Zucht!
Ik vind het enorm knap dat je de twee jobs zo combineert, toen je zei dat je in een verfwinkel werkte dacht ik als verkoopster of zo, toen ik besefte dat je ook echt schildert (mijn nonkel heeft ook een verfwinkel/bedrijf en ik ken de stiel dus wel).... wauw, respect zeg. Dat is echt zwaar werk!
Maar je zal er wel komen, ik heb daar het volste vertrouwen in. Het is misschien niet de gemakkelijkste weg maar je bent tenminste OP weg... naar je eigen droomjob! Hopelijk kan ik snel hetzelfde zeggen. :)
Hoi Severien,
De winkel doe ik ook 1,5 dag maar dus ook mee schilderen enzoverder ;-)
Verder heb ik deze tekst niet enkel geschreven om mijn eigen hart te luchten maar ook voor iedereen die in dezelfde kinderschoenen staat als ik moed in te spreken of voor de mensen die al een leuke zaak hebben maar ooit hetzelfde hebben gedacht en voelden.
Ik wens jullie allemaal succes :-)
Veel liefs.
Ik vind het zeer bewonderenswaardig dat je je droom zo blijft nastreven, ondanks de moeilijke momenten!
En wat een prachtige foto!
t Zou ook een prachtige schermachtergrond zijn ;-)
Ik had gisterenavond deze blogpost gelezen en vandaag kwam ik dit ( http://pinterest.com/pin/473864/)tegen en moest meteen aan jou denken.
Doe vooral zo voort, volgens mij ben je goed bezig!
Ik kan me helemaal in je verhaal terug vinden... . Het is niet vanzelfsprekend hé. Je hebt voor iets gestudeerd, maar werken is nog iets anders, laat staan iets vinden dat leuk is en net op jouw maat. Die onzekerheid begrijp ik helemaal.
Succes, ooit valt alles inderdaad op z'n pootjes!
He Melissa,
Ik herken me ook wel in je verhaal. En altijd als ik denk aan al onze getalenteerde 'collega's' van de phl, die nu helemaal niks creatiefs meer doen, zelfs niet in hun vrije tijd, dan steekt het toch een beetje. Zo'n zonde. Ik vind het supermoedig van je :-) Een koekje voor jou!
Wat maak je prachtige foto's en wat stoer dat je voor jezelf bent begonnen met je eigen zaak. Jij komt er wel! (of sterker nog; bent er al!) Kom zeker terug!
Post a Comment