Miserabel weekendje was het wel. Vrijdag begon met een avondje doorwerken om na 3uur slapen wakker te worden door een dronken vriendje die op de badkamervloer belande en niet meer reageerde, 2u laat stond ik met slaapgebrek in Limburg voor een trouwreportage die rond 21u voorbij was, nog altijd niet zo blij met wat er die nacht gebeurde en omdat ik toch al dichtbij Hasselt was besloot ik af te spreken met Charlotte en Tamara (twee vriendinnen van mijn schoolperiode in Hasselt). Het was ontzettend fijn om hun nog is even te zien en te spreken. Enkele minuten voor we vertrokken waren we nog bezig over ongelukken en de dood, niet wetende dat ik er een half uur later zelf bijna mee geconfronteerd zou worden.
Ik vertrok en naam de E313 richting Antwerpen, ergens voor het knooppunt van lummen werd ik opgeschrikt door slippende banden naast me en in slechts enkele seconden dacht ik echt dat ik zou sterven. Een auto kwam naast me doorgeschoven en kwam al slippend vlak voor mijn auto terecht (ik reed op dat moment nog 120km/u). De auto bleef slingeren over het wegdek en knalde toen in de vangrails rechts van de autostrade. Ik heb alles toegegooid en ben naar links uitgeweken in reflex omdat ik dacht dat de auto tegen die snelheid zeker nog ging terugvliegen. De auto knalde tegen de vangrails uit elkaar en ik ben dan meteen verder gaan staan op de pechstrook. Heel veel geluk had ik dat er op dat moment net niemand vlak achter of naast me nog reed... Ik zag de auto die een heel stuk achter me reed ook meteen stoppen en naar de auto rennen. Ik zat verstijfd achter mijn stuur, al kokhalsend door de stress van wat er zich in slechts 5 tot 10 sec had afgespeeld. Na enkele seconden ben ik toch durven gaan kijken en terwijl ik naar daar liep zag ik de bestuurder uit zijn auto komen (ik was blij te zien dat er nog iemand leefde maar wist niet of er nog inzittenden waren, dat bleek niet het geval). De twee mensen die achter me reden en ook gestopt waren, kwamen naar me toe gelopen om te zeggen dat de auto al achter mij was beginnen slippen en dat de bestuurder heel erg dronken bleek. Ik was totaal in shock. Er was op dat moment ook een vrouw bij die verpleegster bleek te zijn en dat stelde me gerust.
Ik kan nog altijd niet begrijpen dat de man er heelhuids is uit gekomen en dat ik zelf nog leef, het leek allemaal een film & niet echt.Ben er zeker van dat ik er niet levend uitgekomen was als ik 10cm verder was op die seconde of net enkele km/u sneller of trager had gereden. Zo veel geluk heb ik gehad. Alhoewel ik niet geloof in leven na de dood en den hemel, heb ik mama dit weekend gemist, ik wou dat ik haar kon vasthouden en huilen bij haar. Ze was mijn beste engelbewaarder.
Ik hoop dat niemand van jullie ooit dronken achter het stuur kruipt...
Het kan zo snel gedaan zijn. Ik ben zo blij mijn toetsen onder mijn vingers te voelen, gisteren een concert mee te maken, mijn kat te knuffelen, familie te zien en straks met vriendinnen af te spreken. Het leven is zo mooi, ook op gewone dagen.
Liefs,
Melissa
18 comments :
Vreselijk om zoiets mee te maken! Maar je kan alleen maar dankbaar zijn dat jij zelf niet in het ongeluk betrokken was.
Ik denk dat je mama nog altijd je engelbewaarder is!
Alles goed met het vriendje ondertussen?
vriendje heeft zijn les geleerd (denk ik) en is ondertussen bekomen - gelukkig.
mama is idd mijn beste engelbewaarder en ben echt ZOOOOOO blij dat alles "goed" is afgelopen!!
Wow, Melissa.. Dat klinkt zo vreselijk.. Gelukkig is het goed afgelopen.
En bedankt voor die les.. Ik zeur al een heel weekend omdat mijn lievelingsjasje (heb ik 6 jaar geleden gekregen van mijn lief als eerste kadootje) gestolen is. Maar er zijn ergere dingen en dat besef ik te weinig.
& hopelijk heeft Dallas je gisteren wat tot rust gebracht. x
Wow wat een verhaal, dat is echt heel heftig. Ik begrijp heel goed dat je je mama op dat moment heel hard miste en nodig had, maar ze houdt zeker een oogje in het zeil van hierboven, of toch van 'ergens'.
Hoi Riella
Zeuren kan ik ook hoor ;-) we vergeten het allemaal dagelijks, zelfs toen ik thuis kwam na het ongeval heb ik nog liggen zeuren dusjah, dat is ook het leven.
Dallas was goed gisteren, heeft me deugd gedaan (al was ik toch niet helemaal op mijn gemak toen we de autostrade moeste nemen heen en terug). Dat zal nog wel even blijven vrees ik...
Brrr, ik krijg er weer rillingen van. Zo blij dat je ongedeerd bent, Melissa. Laat het een les zijn voor alle mensen die zat achter het stuur kruipen...
En fijn dat je mama je engelbewaarder is ♥
Ja Lieselot! Ik hoop ook dat je er nooit mee te maken moet krijgen want als trouwfotografe zijn we toch wel vaker 's nachts op de baan. Brrr.
jeetje dat is inderdaad mega schrikken! ik denk dat je moeder je voor erger heeft behoed.
corinnexxx
Amai, heb kippenvel van dit te lezen. Echt erg. Goed dat je er niks aan over hebt gehouden behalve de shock. Zijt er maar zeker van dat je mama je engelbewaarder is.
Dikke kus.
kippevel...
blij dat je ongedeerd bent!
Wow! Glad you're ok:)
Oh, wat naar! Ik ben blij dat je ongedeerd bent!
Aaargh, daar kan ik nu zo boos van worden he, dronken achter het stuur kruipen! Ik heb het nog nooit gedaan en gelukkig drinkt mijn vriend zich nooit zat en al helemaal niet als hij nog moet rijden... Er zijn al genoeg slachtoffers gevallen tengevolge van domme mensen / beslissingen!
Toen ik je berichtje daarnet las, was het alsof je beschreef wat ik gisterenavond heb meegemaakt.
Alleen, wij zaten in een stuurloze auto op de E314 en waren NIET dronken. Eerder héél nuchter.
Op weg naar een gezellig etentje in Brussel, namen we de oprit naar de autostrade in Heverlee. Mijn vriend wilde de snelweg oprijden. Plots kwam de auto op een spiegelgladde witte wegmarkering terecht en begon die te glijden. Elke controle was weg. Mijn vriend heeft nog met alle macht geprobeerd om de auto te 'corrigeren', maar elke controle was weg. We zijn beginnen slingeren, hebben 2 pirouettes gemaakt over alle baanvakken van de E314 en zijn tegen de betonnen vangrails tot stilstand gekomen. Met onze snuit in de richting van de aanrijdende auto's (tegen 120 km/u!). We zijn vliegensvlug uit de auto kunnen springen, maar op de middenberm voelde ik me niet direct veel veiliger. Auto's die voorbij blijven razen en soms ook ons wrak moesten ontwijken, hoewel wij de chauffeurs aanmaanden om snelheid te minderen.
Het is een klein wonder dat we er alle drie ongedeerd zijn uitgekomen én dat niemand anders gewond is geraakt.
CARPE DIEM!
Yasmine
oh wat naar Yasmin om dit te lezen! jullie verhaal klinkt idd vreselijk! Veel sterkte daar!
Amai!
Toen je die avond zei... Stop met al die verhalen te vertellen, ik moet nog naar huis rijden, dacht ik: hoe klein is de kans dat er nu iets zou gebeuren.... en toch!
Akelig!
ja is waar Charlotte :) heel raar...
en dan was ik ook nog eens mijn portefeuille vergeten uit Tamara haar handtas te halen... was pas om 4u thuis... wat een avond! Gelukkig was het ervoor nog heel gezellig hé meid ;-)
Een geweldige guardian angel heb jij gehad! Maar ik vind het erg dat die man stomdronken was en er met de schrik vanaf kwam.
Wat niet wilt zeggen dat ik vind dat hij ernstig gewond had moeten zijn. Maar het leed dat hij misschien zou kunnen veroorzaken hebben zou onoverzichtelijk geweest zijn.
Dus als je wilt drinken, kruip niet achter 't stuur.
Christel
Post a Comment