De meeste mensen die mijn blog al een tijdje volgen weten dat ik in 2008 mijn mama aan kanker verloren heb. Veel heb ik er hier niet over geschreven, ik heb altijd het gevoel gehad dat er toch geen echte ruimte was of mogelijkheden waren om te beschrijven wat ik voelde, gezien heb en vooral gedacht heb. Het is iets onbeschrijfelijk om iemand waarvan je tot in het diepst van je hart voor de rest van je leven wil blijven houden en haar dicht bij je hebben, te zien verdwijnen. Langzaam. Niet doodgaan was het ergste, het afzien was dat des te meer. Mensen schrijven, zeggen, smsen en mailen je dat ze verslagen zijn door "het nieuws" - ze dachten allemaal aan doodgaan. Uiteindelijk was de periode ernaar toe voor mij veel erger. Omdat ik nooit dacht dat ik het echt zou kunnen neerschrijven, heb ik dat ook niet gedaan. Vandaag stuitte ik toevallig op het internet op deze mini-serie rond Tim LaFollette, die pas gestorven is aan de ziekte ALS. Alhoewel het geen kanker is, is de strijd dezelfde, omgaan met aftakeling en de dood. Misschien zegt deze reeks nog het meest over hoe het leven was in 2008. Ik kan het zelf nog niet goed om de reeks te gaan bekijken, al hoop ik het toch te kijken in de toekomst, maar misschien lukt het jullie wel.

Often Awesome The Series Official Trailer from All Aces Media on Vimeo.

Klik hier om de ganse web-serie te kijken en volg hun verhaal vanaf de diagnose tot zijn dood.

Hopelijk halen jullie er allemaal iets uit, al is het maar dat sprankeltje geluk dat we elke dag meedragen maar soms vergeten. Misschien begrijpen jullie wat sommige mensen op dit moment of in het verleden (en jammer genoeg in de toekomst) meemaken en kan het een hulp zijn. Misschien halen jullie er allemaal wel iets anders uit maar in elk geval hoop ik dat de stem van Tim levende blijft via deze reeks.

Veel liefs,
Melissa