Wat leek het een droom: mijn eigen zaak starten! Ik weet nog goed dat ik overdag aan het werk was in een grafisch bureautje in Hasselt & 's avonds in de auto mijn boterhammen (voor de tweede keer die dag) opat om naar de les bedrijfsbeheer te rijden in Leuven. Het leven als grafisch vormgeefster was niet wat ik er van verwacht had. Het was op zijn minst gezegd vermoeiend om niet te weten waar te staan in het leven. Geen idee waar ik zou uitkomen... Niet enkel droomde ik stiekem van een job als grafisch vormgeefster, veel stiekemer droomde ik van een eigen zaak. Waarin was moeilijk te zeggen, ik heb altijd graag creatief bezig geweest maar creatief zijn heeft voor mij geen grenzen. Creatief zijn wil zeggen, grenzen verleggen of grenzen onbestaande maken/wensen. Ik leek niet te passen in het bureaujobke. En dat stelde me teleur. Ik was zeker dat ik 'tof' werk zou vinden na mijn studies. Had op school altijd mijn best gedaan en was behoorlijk bezig met mijn vak. Had goeie punten. Toch was ik enorm onzeker toen de zoektocht naar werk begon en eigenlijk gaf ik het al op nog voor ik solliciteerde... Ik had geen werkervaring en die saaie bureaujobs als dtp'er waren ECHT niks voor mij... Alhoewel ik na een stom jaar op gevoelig vlak, toch afstudeerde als tweede van men jaar, was ik trots dat ik was afgestudeerd. Toen het laatste jaar begon en mijn mama terminaal werd, dacht ik zelfs aan stoppen met school maar ik had het gehaald! Ik was als tweede uitgekomen! Ik wist dat ik het kon maar toen kwam het werk zoeken en begon ik teleurgesteld te geraken in zowel mezelf als men droom. Tijd dus om actie te ondernemen want als er ook maar één ding was dat ik mezelf beloofde na de dood van mama, dan was het wel dat ik men dromen zou achterna jagen en enkel dingen zou doen die me gelukkig maken...
Ik ben gestart met bedrijfsbeheer omdat mijn papa erop aandrong. Zelf zijn mijn ouders al jaren zelfstandig, ze hebben nooit iets anders gedaan in hun leven en de eerste hindernis 'naar een eigen zaak' was papa. Hij was er RONDUIT TEGEN dat ik een eigen zaak zou starten. Aan mama kon ik jammer genoeg niets meer vragen (ik verloor men mama -zoals ik hierboven schreef-in 2008 (mijn masterjaar) aan kanker). Om hem te tonen dat ik het meende, startte ik de lessen. Achteraf gezien was het ook echt nodig en ben ik heel blij met die lessen (ik ken er nu nog altijd niets van maar kan op zijn minst een factuur op de juiste manier opstellen ;-))
Ik heb uiteindelijk maar 3 maand gewerkt in Hasselt en gaf toen men ontslag. Ik ging halftijds aan de slag bij mijn papa. Aangezien we thuis een winkel hebben, die na het sterven van mijn mama nog maar half kon open gehouden worden, vroeg ik of ik mocht helpen in de winkel. Papa vond dit oké maar enkel als ik ook 1,5 dag per week mee zou gaan schilderen/behangen. Anders was het zowat onmogelijk. Dus nam ik dat aan. Toen ik van kot kwam, kon ik niet snel genoeg apart gaan wonen met Jan (we waren al 5jaar samen en hadden er nood aan) maar toch wou ik ook zoveel mogelijk thuis zijn. Thuis bij de enige ouder die ik nog had, papa. Verder wou ik hun helpen en dus was dit toen gezien de ideale oplossing. De enige mogelijkheid...
Ik begon na mijn uren heel erg hard te werken aan een website. Jan hielp mij hierbij (halleluja, zonder hem had ik nooit gestaan waar ik nu sta, hij is een krak in zijn vak!). Ik begon bedrijven aan te schrijven en mensen te zoeken die (gratis!) met mij op shoot wilden gaan. Zo kon ik mijn portfolio aansterken want ik was van opleiding grafisch ontwerpster, geen fotografe. Ik had helemaal niets om te tonen. Hoe moest ik in godsnaam beginnen?
Ik weet nog dat ik huilde, dat ik bang was nooit klanten te vinden. Ik starte langzaam op, vroeg mijn BTWnr aan. Nu, bijna een jaar later weet ik niet meer waar te beginnen. Ik heb mijn eigen zaak, heb klanten (zoveel meer dan ik ooit kon dromen) maar het blijkt bijna onmogelijk om zo te overleven. Men leven is herleidt naar werken overdag bij papa en werken 's avonds en in de weekends voor mijn eigen zaak. Ik ben zowaar 7/7 bezig met werk en zowaar vind ik dat niet eens erg. Het enige wat mij stoort is dat ik Jan uit het oog ben verloren en dat het financieel en fysiek onmogelijk blijft om zo verder te gaan. Ik voel dat ik ongelukkig ben met de situatie. Ik hou zo van men vak dat ik er 24/24 aan denk en toen ik vannacht opstond omdat ik met zoveel in men hoofd zat en niet kon slapen, wist ik dat het genoeg was. Genoeg liefde voor men vak.
De laatste tijd zie ik Jan enkel nog tijdens de afwas (zelfs dan niet altijd meer want Jan neemt het steeds vaker van me over) en net voor we gaan slapen, waar we nog net slaapwel kunnen zeggen om dan uitgeput in slaap te vallen. Jan kan er (tijdelijk) nog mee leven (denk ik?) maar voor mij voelt het niet goed. Er was maar één ding, één voorwaarde, die ik wou houden toen ik mijn zaak startte, en dat was mijn liefde voor Jan - en de vriendschap van men vrienden. Die wil ik niet kwijt. Ik wil mijn eigen leven niet verliezen voor het geluk van anderen. Ik ga men gang, rij van het ene mooie koppel naar het andere maar verlies het mijne en dat wil ik niet langer.
Ik heb dan ook besloten om actie te ondernemen. Achter de schermen werken we aan een webshop (die er wss pas in het najaar zal komen want zoiets is kostelijk en vraagt zoveel energie). Deze droom had ik al sinds het begin (al dacht ik toen iets meer gericht te doen op vintage) Ondertussen werk ik al men shoots natuurlijk af maar ga ik er ook voor zorgen dat mijn klanten tevreden zijn, want dat is wat ik van in begin wou en altijd zal blijven willen. Klanten moeten blij zijn met wat ik voor ze maak. Ik kan dit echter niet langer doen voor de prijs waarvoor ik het eerder deed. Als ik kijk naar de prijzen die andere fotografen aanrekenen, dan ben ik best nog goedkoop & door de aankoop van al mijn attributen en het lange aantal uren dat ik steeds steek in het bewerken van elke foto na foto, moet ik mijn prijzen omhoog halen. Niet veel, maar toch een beetje. Het is een beetje kiezen... kiezen tussen liefde voor een vak en commercieel zijn. Dat laatste was nooit mijn bedoeling maar het moet nu wel, voel ik... anders blijft er van men liefde voor het vak misschien ook niet veel meer over binnenkort.
Het is moeilijk om dit hier neer te schrijven. Wetende dat er veel klanten deze blog lezen. Het laatste wat ik wil is 'klagen' want mijn vak is prachtig maar het is soms heel erg hard om als 'jonge' ondernemer te overleven. En omdat heel veel van men vrienden en oude klasgenoten bij mij informeren naar het starten van een eigen zaak, wou ik dit toch schrijven. Ze vertellen me dat 'het-zo-goed-gaat-met-mijn-foto's' maar het is soms moeilijk om te zien hoe het er achter de schermen aan toe gaat. Mails wachten, afwas wacht, de kat miauwt en Jan verliest een beetje van men liefde. Onze liefde wacht. Een bouw/huis wacht, een trouw wacht, een kind wacht. Mijn één grote droom, een zaak, staat stilletjes ook een beetje in de weg voor onze gezamenlijke dromen.
Ik vind het jammer dat ik 'commercieel' ben moeten gaan denken want ik heb van in begin alles voor men zaak over gehad en zag het als een passie die ik met mensen wou delen (nu nog steeds trouwens). Ik heb veel gratis gedaan, heb al mijn tijd gestopt in het opstarten maar nu is de emmer een beetje aan het overlopen en moet ik stilletjes een nieuwe emmer kopen. Eentje die groot genoeg is om de zon te blijven zien tussen de druppels door. Ik wil dat mijn klanten tevreden blijven want dat vind ik het allerbelangrijkste. Ik heb nog steeds niet genoeg van jullie, ik zal nooit genoeg hebben van jullie. Jullie inspireren mij en maken mijn dag en zelfs mijn leven mooier.
Ik beloof er in de toekomst nog altijd voor te gaan.
Jullie mooi op 'de gevoelige' plaat te leggen.
Maar ik wou toch ook even laten lezen dat ik zelf ook plekjes in me heb - diep vanbinnen- die gevoelig zijn.
Ik stuur jullie veel liefs & hoop vanbinnen dat jullie mij nog steeds een super fotografe vinden, zelfs na een stomme tekst als deze! Ik geloof in jullie en ook nog steeds een beetje in mezelf!
Melissa
Een gevoelig meisje met harde vastberadenheid om door te gaan :-)
ps. Ik kreeg van Fromfraai deze link: http://apracticalwedding.com/2010/09/reclaiming-wife-on-money-self-worth/ & kan me helemaal vinden in dat verhaal. Misschien vinden jullie het ook fijn om te lezen, als vrouw-zijnde :-)
20 comments :
Maar melissa, natuurlijk blijf je een superfotografe! De beste :).
Het is eigenlijk alleen maar moedig en goed om eens je hart te luchten.
Ik wens je al het beste!
Dankjewel Janina, das echt heel erg lief. Het doet goed om te schrijven, dat wel.
Oef.. dacht ik even dat je ging stoppen!
Gelukkig niet... je doet het super :)
Maarja, liefde is heeeeeeeeel belangrijk en zorgt voor een rode draad door alles. Dus je hebt gelijk!
Succes, ik kijk naar je op ;)
Helemaal geen stomme tekst, het is begrijpelijk. Je bent geen hobbyist en het is een logisch gevolg dat je, met meer ervaring, duurder wordt. Ik zou het verbazingwekkender (en eigenlijk ook eigenaardig) vinden als je je prijzen gelijk zou houden. Wees trots op wat je hebt bereikt, geniet van Jan en zorg dat je de vruchten gaat plukken van je harde werk. Je vakmanschap is het waard.
@ Karen: stoppen doe ik niet, daarvoor heb ik VEEL TE VEEL zin in wat ik doe :-) toen ik twee weken op vakantie niets kon doen, werd ik bijna gek van de ideetjes ;-) dus dat is geen optie ;-)
Het is lief maar ik kijk ook naar je op hoor :-) en eigenlijk naar iedereen van de klas. Iedereen had ook echt zo zijn sterke punten en dat is leuk om van te leren!
@Iris: dankjewel! En idd, duurder worden blijkt een logisch gevolg te worden, maar ik vind het toch ook jammer dat ik dat moet doen. Al krijg ik enorm veel complimentjes, toch blijf ik mezelf nog altijd eeuwige studente zien denk :-) er is nog zoveel dat ik moet leren... (maar ik mag gewoon soms ook niet vergeten te kijken naar wat ik wel al kan ;-))
Wat jammer dat je je rot voelt over een noodzakelijke en logische stap! Niemand vind het vreemd als jij voor je goede werk marktconforme prijzen vraagt.
Sterker nog, ik vind dat je het recht, nee de plicht! hebt om betaald te vragen wat jij waard bent, en zo snel mogelijk te zorgen dat je werkend levend in balans is met je prive. En geld is een van de manieren om dat voor elkaar te krijgen.
Op A practical Wedding las ik ooit een goede post over, vrouwen, geld, en (eigen)waarde. Ik denk dat gedeeltes daarvan ook op jou van toepassing zijn.
http://apracticalwedding.com/2010/09/reclaiming-wife-on-money-self-worth/
En, als een terzijde, veel psychologisch onderzoek laat zien dat mensen dure producten/ diensten vervolgens ook meer waarderen :-D Lang leve de cognitieve dissonantie
Hey Melissa!
Dit is absoluut geen stomme tekst hoor en je blijft me houden als fan, don't worry ;-). Ik versta heel goed dat het opdenduur allemaal een beetje veel wordt.Heel herkenbaar trouwens, ik zit een beetje in een gelijkaardige situatie waarop er uren te kort zijn in een dag om alles te doen wat ik zou willen doen (en dan bedoel ik vooral ook het feit van meer liefde kunnen steken in mijn relatie, mijn vrienden vaker zien). Ik heb voor een heel idealistische job gekozen, eentje waarbij ik mensen kan helpen, hen kan steunen en blij kan maken. Maar waardoor mijn persoonlijke leven soms 'on hold' wordt gezet. Ik heb eruit geleerd dat je jezelf niet uit het oog mag verliezen en dat je ook jezelf goed moet verzorgen, tijd reserveren voor je relatie en vrienden. Een mens heeft dat nodig he. Dat is inderdaad de enige manier om je job met liefde en passie te kunnen blijven doen. Ik ben er zeker van dat alles in orde gaat komen! Neem ondertussen voldoende tijd voor jezelf, je fans staan achter je!
Lieve groeten,
Louise
Melissa, je doet dat goed hoor en ik ben er zeker van dat je de juiste beslissing zult nemen. En blijf vooral je hart luchten op je blog, want geloof me, het is erg inspirerend om te lezen hoe je je dromen achterna gaat. Chapeau!
Hey, wat moedig om je verhaal hier te schrijven,en ik begrijp je volledig! Je moet eens achteruit kijken en zien wat je al allemaal bereikt heb...meid dat is niet niks! Maar je kan alleen maar creatief zijn als je gelukkig bent, en er met hart en ziel voor gaan kan alleen maar als je zelf gelukkig bent. Een eigen zaak starten is niet gemakkelijk tegenwoordig en wetend dat je de eerste jaren hard moet werken mag zeker je relatie er niet te veel onder lijden.
Je doet dat nog steeds goed hoor en ik ben er van overtuigd dat er superveel mensen heel fier op je zijn. Blijf je hart volgen, het is de bedoeling dat je gelukkig bent... life is too short! Dus go girl, je geraakt er wel! Veel succes!
@Fromfraai: ik kan me helemaal vinden in die blogpost die je mij stuurde en heb hem even als een PS aan de tekst ge-add. Bedankt daarvoor! :-)
@Louise: Jammer dat je dagen ook te weinig uren tellen maar buiten dat: super dat je je ook aan dromen waagt en mij een berichtje laat! Ik wens je het allerbeste en hoop dat je ook een beetje 'rust' kan vinden! Succes!
@The Sister Of: Bedankt voor je bericht. Alhoewel ik het moeilijk blijf vinden om hier ook 'gevoelens' bloot te leggen, vind ik het ook belangrijk dat mensen/klanten of gewoon volgers mij zien als 'mens' met mijn eigen goede en slechte kanten. Dat is ook waar ik naar streef in mijn eigen zaak: dat klanten zich kunnen tonen zoals ze zijn. Ik vind het zo leuk als ik mensen 'echt' kan vastleggen en wil er voor mezelf ook voor zorgen dat ik dit zelf kan en met jullie kan delen, dat maakt me enkel 'menselijk' (hoop ik ;-))
Dag Melissa
Ik kwam pas gisteren voor het eerst op je blog terecht. M'n man en ik waren onmiddellijk verkocht en willen dolgraag een fotoshoot door jouw laten doen. Zelfs toen ik dit berichtje las en zag dat er een prijsverhoging komt, willen we het nog steeds heel graag.
Je werkt zowiezo voor een véél te lage prijs, dus heb je het recht om die prijs te verhogen. je hoeft je daar trouwens helemaal niet schuldig over te voelen. het is helemaal niet de bedoeling dat je een burn out krijgt van je job, omdat je de prijs niet durft te verhogen.
Met jouw reportages, hoef je je trouwens geen studentje meer te voelen. je maakt op en top kwaliteitsfoto's, je mag jezelf dus best een ervaren fotografe noemen, ondanks je jonge leeftijd!
Probeer te genieten van je talent en zorg dat het ondanks alles geen sleur wordt, want jouw talent niet meer benutten, wegens burn out zou zo'n zonde zijn!!!
Melissa,
Je steekt inderdaad al je tijd en energie in je job(s). Het is heel moedig van je om op tijd aan de rem te trekken. Je prijzen verhogen is een logische stap, nu je meer ervaring hebt en zulke mooie dingen kan voorleggen. Voel je er niet schuldig over. Je doet het uit passie, maar je moet ook financieel kunnen overleven én een eigen leven behouden. En wie weet ken je binnenkort wel voltijds als fotografe aan de slag, waardoor alles wat minder hectisch wordt?
Maak tijd vrij voor jezelf, Jan, je familie & vrienden. Die extra energie die je daardoor krijgt, kan je dan weer investeren in je passie!
Melissa, schrijven kan toch eens deugd doen hè?
Het is vaak teleurstellend als je er zoveel energie instopt en al je tijd, dat je dan nog soms met een wrang gevoel achterblijft. En is het niet meer dan logisch dat je een eerlijke vergoeding vraagt voor al die uren en al die energie? Mensen zullen altijd klagen, het kan in hun ogen altijd goedkoper, maar ze moeten goed onthouden dat kwaliteit daarboven staat. Wil je iets moois, dan moet je er altijd iets meer voor betalen. Anders moeten ze maar zelf hun foto's maken. :)
Gewoon doorbijten en je komt er wel, daar ben ik honderd procent zeker van. Meer nog, mocht ik ooit een verlovingsshoot of whatsoever doen, jij bent de eerste aan wie ik zou denken. Hoe jij de schoonheid in de mensen naar voren kan halen in je foto's, het zijn er niet veel die het je nadoen. Zeker niet met zo weinig ervaring (als ik dat mag zeggen) als jou. Dikke dikke chapeau dus.
Altijd blijven vechten voor de dingen waar je van houdt, dan kan je jezelf nooit iets kwalijk nemen. Veel liefs!
he Melissa, natuurlijk ben je nog altijd onze Superfotografe! Maar zelfs superman moest zijn heldenpakje van tijd tot tijd even aan de kapstok hangen :-) Het is heel moeilijk om een balans te vinden tussen alle belangrijke dingen in je leven, maar je kan het wel! Het is al heel goed dat je je ervan bewust bent, dat is de eerste stap he :-) Veel succes!
Wat een mooi en openhartig stuk, Melissa! Bij Assepoester geloven we allemaal in je talent en ik ben er dan ook van overtuigd dat je de beste weg voor jezelf zult vinden. Bewustwording is al een eerste, huuuuge stap! Mijn support heb je. Keep up the good work: je foto's zijn wonderschoon!
Love & heel veel cupcakes, Arnhems Meisje
I really enjoyed this post. You write about this topic very well. There are many cherished moments in life, why not wear a beautiful dress! When looking back on special memories of your child wearing a gorgeous dress, it will make a fond memory.
online pharmacy
I think that is right bout that. Nice info and thanks. Need to get in google feed.
online pharmacy
Wow, mooi en open stuk! Je hebt overigens helemaal gelijk hoor dat je je prijzen omhoog doet, je foto's zijn het meer dan waard. Wij hebben hetzelfde moeten doen, ongeveer een half jaar geleden.
Het is heel lastig om als beginnend ondernemer je prijzen te bepalen, zeker als je iets doet wat je zo ontzettend leuk vind. Dan zou je het liefst voor niks werken. Maar dan ben je binnen de kortste keren overspannen en moet je er mee ophouden.
Dat je deze stap neemt, is een teken dat je houdt van je bedrijf en dat je wilt dat het over 5, 10 jaar nog bestaat. Dat is een keuze voor duurzaamheid, zonder het over milieu te hebben.
heel erg mooi geschreven melissa! soms moet je, hoe groot de liefde ook is , keuzes maken. zowel voor je liefde voor fotografie en grafisch ontwerp als je liefde voor je vriend..
Ik heb je blog daastraks ontdekt en vind 'm heel erg mooi. hoe krijg je al die mooie tabs aan de zijkant? ik vind dat niet :-)
Groetjes, Leentje xox
Leuk! ik ben ook een bedrijf begonnen en heb toen een nlp cursus waardoor ik goed voorbereid aan de slag ging
Post a Comment